Astronomowie dostarczyli nowe wyjaśnienie dla bogatej różnorodności kształtów, jakie przybierają mgławice planetarne. Odkrycie jest oparte na wielokrotnych obserwacjach starzejących się gwiazd. Wbrew powszechnemu przekonaniu zespół odkrył, że wiatry gwiezdne nie powinny mieć symetrii sferycznej, a zamiast tego przybierać różne kształty zbliżone do samych mgławic planetarnych.

Umierające gwiazdy puchną się i chłodzą, stając się czerwonymi olbrzymami. Ten proces jest odpowiedzialny za powstawanie tak zwanych wiatrów gwiazdowych. Są to strumienie cząstek wyrzucane z gwiazdy, które w znacznym stopniu przyczyniają się do jej utraty masy. Ze względu na braki danych, astronomowie uważali wcześniej, że intensywność wiatrów gwiazdowych we wszystkich możliwych kierunkach przestrzennych jest w przybliżeniu taka sama. Oznaczało to, że siłą rzeczy muszą one mieć symetrię sferyczną. Jednak jeśli wiatry gwiazdowe, faktycznie zachowywałyby się w ten sposób to skąd bierze się tak bogata różnorodność kształtów mgławic planetarnych?

Pytanie to zadał zespół kierowany przez Leen Decin z Katolickiego Uniwersytetu w Leuven w Belgii. Po przeanalizowaniu ruchu wiatrów gwiazdowych wokół zimnych czerwonych olbrzymów za pomocą obserwatorium radiowego ALMA znajdującego się w Chile, naukowcy zauważyli, że rozkład wiatrów prawie w żadnym przypadku nie był sferycznie symetryczny. Naukowcy zidentyfikowali formy dystrybucji strumieni wiatrów gwiazdowych i stwierdzili, że strumienie te mogą tworzyć struktury dyskowe, spiralne i stożkowe. Kształty tych struktur doprowadziły zespół do przekonania, że ​​nie są one dziełem przypadku. 

Zasugerowano, że przyczyna ich różnorodności leży w interakcji z innymi, małymi gwiazdami. Ponieważ nieregularność rozkładu wiatrów gwiazdowych w kierunkach nie była wcześniej brana pod uwagę w modelowaniu ewolucji gwiazd, nowe wyniki doprowadzą do rewizji szeregu modeli. Oznacza to chociażby, że tempo utraty masy przez umierające gwiazdy, w niektórych modelach może zmieniać się dziesięciokrotnie, jeśli nie bardziej. Wyniki ich badań zostały opublikowane w czasopiśmie Science.

Najnowsze mikroroboty mogą wchodzić w interakcje z komórkami nerwowymi, naprawiać je i regenerować. W przyszłości doprowadzi to do nowej terapii dla pacjentów z urazami układu nerwowego. Małe roboty mogą pełnić rolę łączników dla komórek nerwowych, wypełniając luki między dwiema różnymi grupami komórek.

Te mikroskopijne płaty mogą prowadzić do tworzenia bardziej złożonych sieci, co może prowadzić do ich regeneracji. Naukowcy poinformowali o tym w publikacji Science Advances.

Inżynierowie Eun Hae Kim i Hong Soo Choi z Instytutu Nauki i Technologii Daegu Gyeongbuk w Korei Południowej oraz ich koledzy po raz pierwszy przedstawili prostokątne roboty o długości 300 mikrometrów. Cienkie urządzenia poziome mogą wymieniać wiadomości z innymi komórkami i integrować się z istniejącymi strukturami.

Każdy taki robot jest wyposażony w sto komórek nerwowych, a mikrorobot został zaprogramowany do integracji z wysepkami komórek nerwowych i wypełnienia tych luk. Wirujące pola magnetyczne wysłały mikrorobota w kierunku celu. Gdy mikrorobot się zbliżał, naukowcy wykorzystali bardziej stabilne pole magnetyczne, aby ustawić urządzenie między dwiema grupami komórek.

Stworzenie tych łat neuronowych może pomóc naukowcom w lepszym projektowaniu replik złożonych sieci komórek nerwowych w mózgu. Takie systemy mogą również prowadzić do nowych sposobów badania wzrostu komórek nerwowych, a eksperymenty mogą prowadzić do nowych terapii dla osób z uszkodzeniami układu nerwowego.

Uderzenia piorunów nie są tak zabójcze, jak mogłoby się wydawać. Blisko 90% trafionych ludzi udaje się przeżyć, chociaż kilka tysięcy ludzi umiera w ten sposób każdego roku. Nikt nie poczynił jednak podobnych statystyk co do śmiertelności wśród dzikich zwierząt trafionych przez błyskawicę. Okazuje się, że prym pod tym względem mogą wieść żyrafy.

Przypadek trafienia żyrafy przez piorun po raz pierwszy opisała Ciska Scheijen. W 2017 roku, sześć żyraf zostało sprowadzonych do Rockwood i wypuszczonych na wolność, a w 2018 roku dwie kolejne. Naukowcy niemal codziennie monitorowali ich życie i stan, aż do 29 lutego 2020 roku, kiedy to nad parkiem przeszła wyjątkowo silna burza. Następnego ranka odkryto, że tylko sześć żyraf pozostało przy życiu.

Brak pary samic zdziwił naukowców więc podjęli oni poszukiwania. Już 2 marca obydwa osobniki znaleziono martwe, w odległości kilku metrów od siebie. Badanie wykazało, że starsza samica zmarła w wyniku bezpośredniego uderzenia pioruna w głowę. Druga, cztero letnia samica, nie przejawiała podobnych obrażeń, ale zasugerowano, że być może  zginęła pod wpływem napięcia skokowego, gdy po ziemi płynął prąd.

Przypadek opisany w Rockwood jest oczywiście mocno odosobbniony, ale Ciska Scheijen jest przekonana, że ​​temat jest wart uwagi. Jakby nie patrzeć, dorosłe żyrafy osiągają wysokość od pięciu do sześciu metrów, a na otwartej przestrzeni sawanny, mogą być naprawdę bezbronne przed burzami. Jeśli śmiertelność wśród żyraf uderzonych przez błyskawice okaże się wystarczająco wysoka, będzie można przejść do następnego etapu i śledzić, jak reagują na zbliżającą się burzę. 

Na usta badaczy ciśnie się wiele pytań: czy szukają schronienia? Czy zbliżają się do wysokich zarośli? Ekolodzy z RPA planują wykonać tę pracę w najbliższej przyszłości. Zapewne pozwoli to na zachowanie tych niesamowitych zwierząt, które w naturze szybko wymierają, a do końca wieku mogą całkowicie zniknąć.

Karpacz to jeden z głównych celów podróży mieszkańców Dolnego Śląska, bądź też jeden z punktów odwiedzanych podczas wyjazdów do Czech. To niepozorne miasto jest domem dla wielu niezwykłych miejsc, o których dziś postaram się wam opowiedzieć.

Pierwsze co rzuca się w oczy, podczas eksploracji Karpacza to duża ilość obiektów sakralnych porozrzucanych po mieście (przynajmniej w stosunku do jego skali). Okazuje się, iż funkcjonuje tam oecnie kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa, Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny oraz kaplice św. Wawrzyńca i Matki Boskiej Ostrobramskiej. Do tego dochodzi jeszcze słynny "Kościół Górski Naszego Zbawiciela" znany dziś jako Świątynia Wang.

Powstał on jeszcze w 1842 roku w miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem Vangsmjøsa w Norwegii. W XIX wieku świątynia stała się za mała na potrzeby ludności miejscowości Vang, która chcąc wybudować nowy kościół, musiała zaciągnąć pożyczkę na pokrycie kosztów budowy. Wtedy norweski malarz Jan Krystian Dahl przebywający w Dreźnie skłonił pruskiego króla Fryderyka Wilhelma IV do zakupu świątyni za 427 marek dla berlińskiego muzeum. W 1841 rozebraną świątynię przewieziono najpierw do Szczecina, a potem do Berlina, jednak koleje losu doprowadziły do tego, że zaprzyjaźniona z królem hrabina Fryderyka von Reden przekonała go, żeby przewiózł kościółek na Śląsk.

Ponieważ mowa tu o mieście leżącym w Karkonoszach, trudno nie wspomnieć o licznych szlakach turystycznych ciągnących się od Karpacza. Z okolic miasta zaczyna się żółty i niebieski szlak. Dotarcie do czerwonego i zielonego wymaga od turystów pewnej dozy determinacji, ale ich końcowe odcinki również zbliżają się do miasta. Do tego, wart wzmianki jest jeszcze czarny szlak, który w zasadzie stanowi kontynuację żółtego.W samym Karpaczu znajduje się również wiele ośrodków narciarskich a nawet skocznia narciarska nazywana "Orlinek". Nie uchodzi wątpliwości, że Karpacz to miasto które żyje najbardziej w okresie zimowym ale nie jest to przecież nic złego. Tym bardziej, że turyści, którzy zmierzają tam w okresie letnim lub nawet poza sezonem, również znajdą coś dla siebie.

Na myśl przychodzi tu słynna "Anomalia Grawitacyjna", Muzeum Zabawek czy też lokalny browar "Sowiduch". Ten trzeci przykład jest szczególnie ciekawy, ze względu na możliwość obserwowania całego procesu tworzenia piwa, na własne oczy. No i przy okazji, ponieważ jest to również restauracja wiąże się to również z możliwością zjedzenia posiłku po ciężkim dniu eksploracji. Sam Karpacz ma oczywiście do zaoferowania wiele więcej, ale o tym przekonacie się już na własnej skórze.

Z pomocą astronomów amatorów, naukowcy odkryli pięć nowych gigantycznych radiogalaktyk. Są to obiekty o rozmiarze od 2,3 do 2,6 miliona lat świetlnych. Gigantyczne galaktyki radiowe mają ogromne znaczenie dla badania powstawania i ewolucji źródeł radiowych.

Gigantyczne galaktyki radiowe to radiogalaktyki o całkowitej przewidywanej długości liniowej przekraczającej 2,28 miliona lat świetlnych. W nowej pracy, zespół kierowany przez Hongminga Tanga z Uniwersytetu w Manchesterze donosi o pięciu wcześniej nieznanych gigantycznych galaktykach radiowych.

Natrafiono na nie, dzięki bazie danych Data Release 1. Mowa tu o amatorskim projekcie astronomicznego Radio Galaxy Zoo. Baza danych DR1 jest katalogiem radiogalaktyk z ręcznymi odsyłaczami, opracowanym przez ponad 12 000 ochotników. Nowo odkryte gigantyczne galaktyki radiowe zostały oznaczone odpowiednio J0941 + 3126, J1331 + 2557, J1402 + 2442, J1421 + 1016 i J1646 + 3627. Wszystkie mają stosunkowo wysoką jasność w zakresie radiowym. Szacuje się, że są prawdopodobnie galaktykami eliptycznymi lub przejściowymi galaktykami dyskowymi.

Te odkrycia zmotywowały zespół Tanga do dokładniejszego zbadania najjaśniejszych galaktyk w różnych gromadach. Zgodnie z wynikami przeprowadzonych prac, naukowcy podają że 13 znanych wcześniej gigantycznych galaktyk radiowych, można zaklasyfikować jako kandydatów do roli najjaśniejszych galaktyk w gromadach. Nie wykluczone, że dzięki pomocy amatorów astronomii, dalsze odkrycia w tym zakresie nadejdą już wkrótce.