Geofizycy z Uniwersytetu Kalifornijskiego odkryli, że potężne trzęsienia ziemi z superścinaniem, kiedyś uważane za rzadkie, stały się znacznie częstsze. Prace naukowców zostały opublikowane w czasopiśmie Nature Geoscience.

Naukowcy przeanalizowali wszystkie wstrząsy o sile 6,7 lub większej na całym świecie od 2000 r. – w sumie było ich 87 – i zidentyfikowali 12 trzęsień ziemi z superścinaniem, które stanowiły 14% całości. Odsetek ten jest ponad dwukrotnie większy niż spodziewają się naukowcy. Do tej pory mniej niż 6% trzęsień ziemi związanych ze ścinaniem zostało zidentyfikowanych jako naddźwiękowe.

Naddźwiękowe trzęsienie ziemi to trzęsienie ziemi, w którym pęknięcie rozprzestrzenia się wzdłuż powierzchni uskoku z prędkościami przekraczającymi prędkość sejsmicznej fali poprzecznej (fala S). Powoduje to efekt podobny do boomu dźwiękowego. W rezultacie takie trzęsienia ziemi są potencjalnie bardziej destrukcyjne niż inne o tej samej sile.

Badanie wykazało również, że naddźwiękowe trzęsienia ziemi występują tak samo często pod oceanami, jak na lądzie, i że najprawdopodobniej występują wzdłuż uskoków ścinających, takich jak uskok San Andreas.

Odkrycia sugerują, że wysiłki związane z planowaniem przed nadejściem katastrofy powinny uwzględniać, czy pobliskie uskoki są w stanie wywołać trzęsienia ziemi o dużej sile ścinania. Tam, gdzie to możliwe, władze powinny podjąć kroki w celu przygotowania się na wyższy poziom potencjalnych szkód.