W jaki sposób flora, której zapylanie często opiera się na owadach, przystosuje się do ogromnych zmian w globalnym łańcuchu pokarmowym? Naukowcy we Francji odkryli niedawno jeden sposób, tj. zwrócenie się ku samozapyleniu.

W nowym badaniu opublikowanym w czasopiśmie New Phytologist naukowcy odkryli, że polne kwiaty na działce łąki rolniczej w regionie paryskim w coraz większym stopniu przystosowują się do samozapylenia.

Skoncentrowali się na współczesnych bratkach polnych (Viola arvensis) i porównali je z bratkami polnymi wyhodowanymi z nasion zebranych w latach 1992–2001. Aby porównać obie populacje, naukowcy przeprowadzili analizę genetyczną populacji, zmierzyli cechy fizyczne roślin i wystawili je na kontakt z trzmielami.

Analiza wykazała, że współczesne bratki polne zwiększały samozapylenie o 27 procent, były również mniejsze, wytwarzały mniej nektaru i były mniej atrakcyjne dla trzmieli w porównaniu z bratkami wyhodowanymi z nasion przodków.

Na pierwszy rzut oka odkrycia te mogą wydawać się niezwykłe. Rośliny szybko przystosowują się do obecności mniejszej liczby owadów. Jednak w oświadczeniu badaczy nazywa się to „błędnym kołem”, ponieważ tendencja kwiatów do samozapłodnienia może z kolei pogorszyć wymieranie owadów.

To jest okropne z wielu powodów. Owady są głównym źródłem pożywienia dla wielu dużych zwierząt, takich jak żaby, ptaki i inna fauna. Są także integralną częścią procesu rozkładu, podobnie jak muchy lub chrząszcze gnojowe przetwarzają odpady.

Ponadto ważne uprawy owocowe są zapylane przez owady, a nauczenie ich samozapylania nie jest całkowicie trywialnym zadaniem dla istniejącej nauki.

Co ważne, owady to wyjątkowe stworzenia, które zajmują poczesne miejsce w ludzkiej wiedzy i kulturze. Bez nich nasz świat byłby uboższy i dlatego tak ważne jest, aby je ratować.