Naukowcy z Instytutu Politechnicznego w Paryżu we Francji przeprowadzili eksperyment odtwarzający w laboratorium narodziny Układu Słonecznego, którego aktywna formacja rozpoczęła się po wybuchu supernowej.

Wiadomo, że „cegiełki” dla ciał kosmicznych zawarte są w obłokach molekularnych. Mogą jednak pozostawać w stanie uśpienia przez miliony lat, dopóki nie nastąpi jakieś katalityczne zdarzenie. Według naukowców, w starożytności przyszły układ słoneczny był podobnym obłokiem. Ale wtedy najbliższa gigantyczna gwiazda eksplodowała i wysłała fale uderzeniowe cząstek o wysokiej energii do otaczającej przestrzeni.

Po dotarciu do obłoku fale spowodowały rotację pyłu i gazu wokół gęstego obszaru w jego centrum - protogwiazdy. W rezultacie cząstki zaczęły tworzyć nowe planety. W przeciwnym razie zostałyby cofnięte do powstającego Słońca i przyczyniłyby się do powstania większej gwiazdy.

Ale to tylko teoria. Astronomowie wciąż nie wiedzą na pewno, jak zachodzi formowanie się nowych układów gwiezdnych. Nie byli jeszcze w stanie zaobserwować podobnego zdarzenia w kosmosie. Nie byli również w stanie odtworzyć go za pomocą modelowania matematycznego, ponieważ system nie jest w stanie analizować złożonej interakcji między chmurami a pozostałościami po supernowych. Dlatego autorzy nowej pracy naukowej postanowili zastosować inne podejście – eksperyment w laboratorium.

Naukowcy wykorzystali kulę styropianową do przedstawienia gęstego obszaru wewnątrz obłoku molekularnego oraz potężny laser, który wysyłał falę uderzeniową. Fala przeszła przez komorę gazową i dotarła do kuli. Proces rejestrowano za pomocą promieni rentgenowskich.

Astrofizycy postawili hipotezę, że fala uderzeniowa spowodowałaby zapadnięcie się balonu, co przyspieszyłoby powstawanie gwiazd w warunkach kosmicznych. Ale, jak pokazał eksperyment, część materiału w kulce została ściśnięta, a część rozciągnięta, co zmieniło jej średnią gęstość.

Badacze zauważyli, że planują przeprowadzić szereg dodatkowych eksperymentów w oparciu o nowe dane. Zamierzają więc dokładniej mierzyć skompresowany materiał, a także uwzględniać wpływ promieniowania, pola magnetycznego i turbulencji na proces powstawania gwiazd. Ten eksperyment otwiera nową i obiecującą drogę dla astrofizyki laboratoryjnej.