Współczesne społeczeństwo bardzo troszczy się o środowisko. Stan środowiska, na skutek wpływu technogenu, został mocno zachwiany, dlatego wielu zaczęło szukać sposobów na poprawę sytuacji. Oczywiście poszukiwania te byłyby znacznie bardziej skuteczne, gdyby przeprowadzono je, zanim ekologiczny obraz świata stanie się tak ponury, ale lepiej późno niż wcale.

Próby ograniczania szkód technogennych w środowisku różnią się zarówno metodami realizacji, jak i skalą. Wielu producentów zaczęło aktywnie rzeźbić etykiety na swoich produktach, zapewniając ich o przyjazności dla środowiska. Jednak nie zawsze jest to prawdą. I nie chodzi tu nawet o chwyty marketingowe czy banalne oszustwa, ale o to, że niektóre materiały, które wydają się przyjazne dla środowiska, okazują się znacznie bardziej niebezpieczne niż ich nieekologiczne poprzedniki.

Przykład tego odkryli naukowcy, którzy przeprowadzili porównawczą analizę chemiczną słomek do napojów wykonanych z papieru, tworzyw sztucznych i innych materiałów. Co wykazała analiza, dlaczego słomki papierowe są tak niebezpieczne i który materiał jest jeszcze lepszy? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w raporcie naukowców.

Substancje per- i polifluoroalkilowe (PFAS lub PFAS w przypadku substancji per-/polifluoroalkilowych) stanowią dużą rodzinę ponad 12 tys. perfluorowanych chemikaliów odpornych na działanie człowieka. Ich wyjątkowa hydrofobowość i trudnopalność, a także stabilność termiczna i chemiczna umożliwiają produkcję i wykorzystanie tych związków organicznych na dużą skalę przemysłową do różnorodnych celów. Jednakże większość PFAS praktycznie nie ulega rozkładowi, kumuluje się i jest potencjalnie toksyczna dla ludzi, zwierząt i środowiska.

Główną drogą całkowitego narażenia człowieka na PFAS jest dieta i spożycie wody pitnej. Ponadto wiele materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością (FCM) i toreb plastikowych wielokrotnego użytku stosowanych w przemyśle spożywczym może zawierać PFAS.

Już w 2005 roku naukowcy wykazali, że podczas przechowywania żywności w FCM PFAS migruje do żywności, zwiększając w ten sposób narażenie ludzi. Stopień migracji PFAS z FCM zależy od ilości, rodzaju i długości łańcucha użytego w PFAS, rodzaju żywności, czasu trwania kontaktu i temperatury. Długotrwały kontakt z żywnością (zwłaszcza tłustą) w wysokich temperaturach zwykle zwiększa migrację. Co więcej, krótkołańcuchowe PFAS migrują z FCM do żywności łatwiej, ponieważ ich mniejsza waga i większa lotność zwiększają ich mobilność.

Niedawne badanie („Ostatnia słomka- charakterystyka substancji per- i polifluoroalkilowych w dostępnych na rynku roślinnych słomkach do napojów”) wykazało, że PFAS można znaleźć również w słomkach wykonanych z materiałów roślinnych. Picie płynów przez takie słomki może skutkować przedostaniem się nieokreślonej ilości PFAS do organizmu człowieka.

Wcześniej badania PFAS w słomkach pochodzenia roślinnego nie były prowadzone szczegółowo, dlatego autorzy pracy, którą rozważamy dzisiaj, postanowili wypełnić tę lukę, badając słomki wykonane z różnych materiałów (bambus, szkło, stal nierdzewna, plastik , papier itp.). Naukowcy wybrali 29 słomek różnych marek i poddali je rygorystycznej analizie w celu zidentyfikowania i określenia ilościowego 29 poszczególnych związków PFAS. Na podstawie uzyskanych danych naukowcy porównali stężenia PFAS w zależności od rodzaju materiału słomkowego oraz kontynentu, na którym został on wyprodukowany.

Oprócz ukierunkowanego podejścia analitycznego naukowcy zbadali podejrzane substancje na podzbiorze słomek, aby zbadać potencjalną obecność innych nieukierunkowanych PFAS lub PFAS nowej generacji.