Starzenie się może wiązać się z większymi bólami i cierpieniem, ale nowe badania sugerują, że należy spojrzeć na to z szerszej perspektywy. Osiągając granicę, możemy w rzeczywistości pomagać w ewolucji naszego gatunku.

Kiedyś uważano, że jest to nieunikniona konsekwencja życia w trudnym świecie, starzenie się jest obecnie uważane za tajemnicę. Na przykład niektóre gatunki prawie w ogóle się nie starzeją. Jednym z najważniejszych pytań jest to, czy starzenie się jest po prostu produktem ubocznym biologii, czy też czymś, co wiąże się z korzyścią ewolucyjną.

Nowe badanie opiera się na modelu komputerowym opracowanym przez zespół z Centrum Badań Ekologicznych HUN-REN na Węgrzech, który sugeruje, że starość można pozytywnie selekcjonować pod kątem innych cech w taki sam sposób. W ostatnich latach naukowcy badali nieuchronność starzenia się i związaną z nim degradację organizmu (technicznie nazywaną starzeniem się). Model sugeruje, że w pewnych sytuacjach może to być korzystne dla gatunku.

„Starzenie się może pełnić funkcję ewolucyjną, jeśli zachodzi selekcja pod kątem starzenia się” – mówi biolog ewolucyjny Eörs Szathmáry z Centrum Badań Ekologicznych HUN-REN. „Chcieliśmy odkryć ten wybór”.

Takie sytuacje wymagają silnej selekcji kierunkowej, w której presja ewolucyjna (taka jak drapieżniki lub zmiany środowiskowe) kieruje cechy w spójnym kierunku oraz znaczący dobór krewnych, w przypadku którego geny mają większe szanse na przekazanie dalej dzięki pomocy krewnych.

„Możliwe jest na przykład, że w zmieniającym się środowisku starzenie się i śmierć są bardziej korzystne dla jednostek, ponieważ w ten sposób można zmniejszyć konkurencję utrudniającą przetrwanie i reprodukcję lepiej przystosowującego się potomstwa o lepszym składzie genów” – tłumaczy Szathmáry.

Innymi słowy, naturalne starzenie się i śmierć pozostawiają miejsce dla nowego pokolenia, które może mieć lepsze kombinacje genów.

Naukowcy sugerują również, że dobór krewniaczy sprzyjałby większej liczbie pokoleń, które przetrwały długotrwałe starzenie się w organizmach silnie altruistycznych. Innymi słowy, w przypadku tych, którzy pomagają swoim krewnym w tworzeniu nowego pokolenia, częściej przekazywane są za ich pośrednictwem geny odpowiedzialne za długotrwałe starzenie się.

Chociaż ludzie jako gatunek mogą mieć obsesję na punkcie zatrzymania starzenia się, wydaje się, że starzenie się ma do odegrania ważną rolę pod względem korzyści ewolucyjnych, tj. rolę, którą eksperci wciąż próbują zbadać i zrozumieć.

„W społeczności biologii ewolucyjnej przyjęto, że klasyczne, nieadaptacyjne teorie starzenia nie są w stanie wyjaśnić wszystkich wzorców starzenia się występujących w przyrodzie, co oznacza, że wyjaśnienie starzenia ponownie stało się kwestią otwartą” – mówi Szathmáry.

Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie BMC Biology.