W ostatnich latach kontrowersje budziły pytania dotyczące prawdziwego rozmiaru terytorium znanego jako Wielkie Indie, przed kolizją tego subkontynentu z Azją. Nowe badania, prowadzone przez naukowców z Chińskiego Uniwersytetu Nauk o Ziemi (CUGB) w Pekinie, dostarczyły przekonujących dowodów na istnienie Wielkich Indii o znacznych rozmiarach, co ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia procesów tektonicznych, które doprowadziły do powstania Płaskowyżu Tybetańskiego.

Kiedy obserwujemy dzisiejszą mapę świata, trudno jest sobie wyobrazić, że setki milionów lat temu Ziemia była zupełnie inna. Superkontynenty Laurazja i Gondwanaland dominowały ówczesny krajobraz geologiczny. Subkontynent indyjski był integralną częścią Gondwany, która zaczęła się rozpadać około 150 milionów lat temu. Teraz, większość tego, co kiedyś było Płytą Indyjską, spoczywa pod Himalajami i Płaskowyżem Tybetańskim.

Dotychczasowe próby zrozumienia tej ewolucyjnej historii napotykały na przeszkody związane z nieścisłościami w dotychczasowych szacunkach dotyczących wymiarów Wielkich Indii, które wahały się od kilkuset do ponad 2 tysięcy kilometrów. Odcinek Sangdanling, położony między płytami indyjską i azjatycką w południowym Tybecie, stanowi kluczowy fragment układanki w tej kwestii. Niestety, różnice w danych dotyczących wieku i cech paleomagnetycznych tego regionu utrudniały konsensus naukowy.

Przełom nadszedł wraz z najnowszymi badaniami przeprowadzonymi przez naukowców z CUGB we współpracy z ekspertami z Uniwersytetu Ludwiga Maximiliana i Chińskiej Akademii Nauk. Prace te, opublikowane w prestiżowym czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences of USA, wskazują na Wielkie Indie jako samodzielną płytę o długości od 2000 do 3000 km przed jej zderzeniem z Azją.

Dwie dominujące teorie dotyczące tej kolizji były przedstawiane przez środowisko naukowe. Profesor Jun Meng z CUGB wskazuje, że pierwsza z nich opiera się na wieloetapowym modelu zderzenia, podczas gdy druga sugeruje, że Indie i Wielkie Indie istniały jako pojedyncza, spójna jednostka tektoniczna w erze wczesnej kredy.

Aby rozstrzygnąć te różnice w interpretacji, zespół badawczy podjął się dogłębnego badania w zakresie geologii, paleontologii i paleomagnetyzmu. Szczególne znaczenie miało analizowanie paleomagnetyzmu skał kredowych z sekcji Sandanling, co pozwoliło naukowcom prześledzić ewolucję geograficzną północnego sektora Płyty Indyjskiej i dokładniej określić jej pierwotne wymiary.

Najnowsze odkrycia zespołu z CUGB nie tylko rzucają światło na genezę Płaskowyżu Tybetańskiego, ale również dostarczają ważnych informacji o dawnych etapach rozwoju Ziemi. Jak zauważył profesor Chenshan Wang, uczestnik projektu badawczego, wyniki te mają kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia wieloletnich debat naukowych oraz dla pogłębienia naszej wiedzy o tektonice płyt.