Dane zebrane przez 17 lat od ponad 100 000 pacjentów z udarem, utworzyły podstawę dla badania nad tym zaburzeniem. Naukowcy, zbadali odsetek zgonów i hospitalizacji z powodu udaru mózgu, u osób mieszkających na czterech różnych wysokościach n.p.m. Wyniki eksperymentu, zostały opublikowane w czasopiśmie Frontiers in Physiology.

Badanie zostało przeprowadzone w Ekwadorze, a więc kraju znanym z dużych dysproporcji w wysokości terenu. Naukowcy, wykazali w nim, że osoby żyjące na dużych wysokościach, rzadziej doświadczają udaru lub umierają z jego powodu. Ten efekt, jest najlepiej widoczny na wysokości od 2000 do 3500 metrów. Główny autor badania i profesor na Universidad de las Americas, Esteban Ortiz-Prado, stwierdził, że główną motywacją do pracy naukowców było zwiększenie świadomości problemu, który jest mało zbadany. Ponad 160 milionów ludzi na całym świecie, żyje na wysokości ponad 2500 metrów. Mało który zespół badawczy miał okazję zbadać ich podatność na poszczególne dolegliwości.

Naukowcy przeanalizowali dokumentację medyczną w Ekwadorze od 2001 do 2017 roku. Następnie ocenili wskaźniki hospitalizacji i zgonów z powodu udaru wśród osób, które żyły na 4 różnych wysokościach - na małej wysokości (poniżej 1500 metrów), na umiarkowanej wysokości (1500-2500 metrów) oraz na dużych wysokościach (od 2500 do 3500 metrów). Jako bardzo duże wysokości przyjęto wartości od 3500 do 5500 metrów.

Wyniki pokazały, że ludzie żyjący na wysokościach od 2500 metrów, mieli tendencję do późniejszego doświadczania udaru mózgu niż ci, którzy żyli na niższych wysokościach. Ludzie, którzy mieszkali na na wyżynach, nie tylko nie byli hospitalizowani tak często jak ludzie z obszarów nizinnych, ale rzadziej umierali z powodu udaru mózgu. Ten konkretny efekt ochronny, był jednak bardziej typowy dla wysokości od 2000 do 3500 metrów i powyżej.

Badacze nie są pewni, dlaczego wysokość wywiera tak duży wpływ na zdrowie ludzi. Pojawiły się sugestie, że ze względu na indywidualne przystosowania do mniejszej ilości tlenu w powietrzu, ich ciała chętniej nabywają nowe naczynia krwionośne, co oznacza, że ​​szybciej „leczą” uszkodzenia związane z udarem. Ponadto, ich układ naczyniowy w mózgu może być bardziej rozwinięty i to pomaga im w pełni wykorzystać cały zużywany przez nich tlen. Teoretycznie, może to uchronić przed najgorszymi skutkami udaru.