W Nowej Zelandii, pod jeziorem Rotorua, odkryto ukryty system hydrotermalny leżący w kraterze uśpionego wulkanu na Wyspie Północnej. Badania przeprowadzone przez naukowców z Królewskiego Instytutu Badawczego Nowej Zelandii ujawniły niezwykłą anomalię magnetyczną oraz ślady dawnej aktywności hydrotermalnej.

Jezioro Rotorua, znane z opowieści Maorysów, dominuje krajobraz Wyspy Północnej Nowej Zelandii. Jego historia sięga około 200 000 lat wstecz, kiedy to masowa erupcja wulkaniczna spowodowała zapadnięcie komory magmowej i utworzenie kalder o szerokości 16 km. Około 65 000 lat temu krater wypełnił się wodą, tworząc jezioro, które dzisiaj jest świadkiem hydrotermalnej aktywności.

Dzięki zastosowaniu echosondy wielowiązkowej oraz badaniom magnetycznym, naukowcy zdołali szczegółowo zmapować dno jeziora, pokrywając obszar 55 km kwadratowych, co stanowi 68% jego powierzchni. Zidentyfikowano liczne kratery oraz ślady dawnej rzeki, co stanowi dowód na złożoną historię geologiczną regionu.

Anomalia magnetyczna, zidentyfikowana na południu jeziora, okazała się nietypowa ze względu na swoje ujemne właściwości magnetyczne, spowodowane prawdopodobnie przez niską podatność magnetyczną skał wulkanicznych w tym rejonie. W normalnych warunkach skały te zawierają magnetyt, silnie magnetyczny minerał. Jednak w jeziorze Rotorua, działanie płynów hydrotermalnych może przekształcać magnetyt w piryt, który niemal nie posiada sygnału magnetycznego.

Dalsze badania wykazały dowody na aktywność hydrotermalną, w tym ciepłe prądy wodne, co sugeruje obecność podwodnych źródeł gorącej wody. Mimo to temperatura na dnie jeziora nie przekracza 14 stopni Celsjusza, co jest efektem jego dużej powierzchni i zdolności do utrzymania zimnej wody.

Odkrycie to rzuca nowe światło na zrozumienie procesów hydrotermalnych zachodzących pod powierzchnią Ziemi, a także stanowi cenny wkład w wiedzę o geologii i historii naturalnej Nowej Zelandii​