W atmosferze Ziemi i wielu innych planet czasami pojawiają się błyskawice - wyładowania elektryczne, których napięcie waha się od dziesiątek milionów do miliarda woltów. Jest to jedna z najpotężniejszych sił w przyrodzie, uderzająca z prędkością 100 000 kilometrów na sekundę i ogrzewająca powietrze do 27 000 stopni Celsjusza – pięć razy więcej niż temperatura powierzchni Słońca. Jeśli piorun uderzy człowieka, oczywiście umiera. Pioruny często uderzają w wysokie zwierzęta jak żyrafy, a także w drzewa, powodując pożary lasów. Jeśli piorun uderzy w piasek lub kwarc, powstaje struktura znana jako fulguryt. Niedawno naukowcy odkryli, że wewnątrz fulgurytów znajdują się bardzo rzadkie quasi-kryształy, wcześniej sądzono, że powstały one tylko w meteorytach.

Fulguryt to piasek, kwarc lub krzemionka, które zostały spieczone w wyniku uderzenia pioruna. Jest to wydrążona, rozgałęziona rurka o gładkiej, czasem pokrytej małymi pęcherzykami powierzchni wewnętrznej. Zewnętrzna część fulgurytu pokryta jest ziarnami piasku i ma barwę brązową, szarą, czarną lub zielonkawą. Często rozmiar fulgurytu jest niewielki - jest to rurka w kształcie stożka grubości palca. Ale są też duże fulguryty, a czasami ostrożnie wykopany z ziemi fulguryt można porównać do korzenia lub gałęzi drzewa.

Fulguryty powstają tylko wtedy, gdy piorun uderza w piasek. Faktem jest, że między ziarnami piasku zawsze jest powietrze i wilgoć. Kiedy potężny piorun uderza w piasek, elektryczność topi ziarna piasku w ułamku sekundy, a także ogrzewa powietrze i wilgoć, powodując w ten sposób gwałtowny wzrost ciśnienia powietrza między ziarnami piasku. Rozprężające się powietrze powoduje powstanie cylindrycznej wnęki wewnątrz stopionego piasku. Następnie forma jest szybko schładzana - wynikiem jest stały fulguryt.