Biolodzy morscy z Southeastern Alaska University ocenili wpływ dużych populacji wielorybów na zmiany klimatyczne. Ogromne masy kryla, który te ssaki morskie zjadają i przemieszczają, oraz masa własna wielorybów gromadzą ogromne ilości węgla, który naturalnie osadza się w głębinach oceanu. Naukowcy podkreślają, że liczba wielorybów bezpośrednio wpływa na klimat.

Wieloryby są naturalnym „koncentratorem” węgla, usuwają go z atmosfery i „zakopują” w głębi oceanu. Dzięki masywnym ciałom i gigantycznym pióropuszom odchodów duże wieloryby mogą przenosić ogromne ilości materii organicznej po naszej planecie. Naukowcy sugerują, że wraz ze wzrostem populacji może to uczynić je głównym pochłaniaczem dwutlenku węgla.

Biolodzy morscy z Southeastern Alaska University ocenili wpływ tych gigantycznych ssaków na naturalne rozwiązanie problemu klimatycznego. Płetwale błękitne (Balaenoptera musculus) i finwale (Balaenoptera physalus) to dwa największe zwierzęta, jakie kiedykolwiek żyły na Ziemi. Ich rozmiar i długowieczność pozwalają dużym wielorybom wywierać silny wpływ na obieg węgla. Przechowują węgiel wydajniej niż małe zwierzęta, gdy połykają ogromne ilości pożywienia i wytwarzają duże ilości odpadów. 

Niektóre wieloryby żyją do 200 lat, co jest poważnym okresem na zablokowanie „kawałka” węgla wielkości wieloryba. Każdego dnia wieloryb zjada około 4% swojej wagi - masa pokarmu, w tym kryl i plankton, to dla płetwala błękitnego około 4 tony. Powstałe w ten sposób ogromne ilości ekskrementów odżywiają plankton, który wiąże CO2 w pobliżu powierzchni oceanu. Kryl żywi się tym planktonem, a następnie wiele zwierząt zjada składniki odżywcze i węgiel wraz z krylem, w tym pingwiny, ptaki, foki, ryby i oczywiście same wieloryby.

Badania wykazały, że chociaż wieloryby jedzą kryl, wyższe stężenia wielorybów często oznaczają wyższe stężenia kryla w oceanie. Roje krylu odgrywają również rolę w biologicznej pompie węgla, ponieważ osady ich własnych ekskrementów wysyłają węgiel do głębin oceanu.

Zanim wielorybnictwo przemysłowe zmniejszyło biomasę dużych wielorybów o około 80%, wieloryby odgrywały ogromną rolę w tym cyklu oceanu. Według niektórych szacunków, zanim populacja została praktycznie zniszczona, wieloryby w Oceanie Południowym usuwały rocznie około 2 milionów ton CO2. Teraz liczba ta spadła o rząd wielkości i zbliża się do 200 000 ton.

Gigantyczne ssaki „recyklingują” węgiel w bardziej dramatyczny sposób: kiedy umierają, opadają na dno oceanu. Tutaj ich biomasa staje się pokarmem dla szeregu innych zwierząt, ale ten węgiel pozostaje głęboko pod wodą. Pomaganie dużym wielorybom w rozwoju będzie oczywiście tylko częścią znacznie większej sieci naturalnych rozwiązań, które podjęły państwa-sygnatariusze porozumienia paryskiego. Ale „odzyskiwanie wielorybów ma potencjał długoterminowego zatrzymywania węgla w oceanie” – podsumowują autorzy artykułu.