Archeolodzy zanotowali fascynujące odkrycie w Cueva de los Murciélagos (Jaskinia Nietoperzy) w południowej Hiszpanii, gdzie ujawnione zostały starannie tkane kosze oraz buty datowane na 9500 lat wstecz. Te artefakty, uznane za najstarsze tego typu znaleziska w Europie, oferują unikatowy wgląd w umiejętności i techniki rzemieślnicze mezolitycznych społeczeństw łowiecko-zbierackich.

Charakterystyczne warunki środowiskowe jaskini, tj. niska wilgotność i stałe, suche warunki, przyczyniły się do zachowania tych organicznych znalezisk w wyjątkowym stanie. Kosze zostały kompetentnie wykonane przez mezolitycznych rzemieślników, którzy używali lokalnych roślin, co pokreśla, że rośliny te są nadal wykorzystywane przez współczesnych rzemieślników w tej okolicy. Użyta technika, znana jako tkactwo zamknięte, pozwoliła na stworzenie gęstych, wytrzymałych koszy. Barwione włókna użyte do stworzenia złożonych wzorów geometrycznych na powierzchni tych koszy dodatkowo podkreślają zaawansowane umiejętności i estetyczne podejście starożytnych rzemieślników.

Znaleziska, które pierwotnie zostały złożone jako wyposażenie grobowe, zostały pochowane wraz z ciałami, narzędziami kamiennymi oraz zębami dzika. Niestety, podczas pierwotnego odkrycia jaskini przez górników rudy ołowiu w XIX wieku, znaczenie tych artefaktów zostało przeoczone. Dramatyczny epizod miał miejsce, gdy górnicy użyli zmumifikowanych szczątków oraz niektóre tkaniny jako paliwo dla swoich kotłów. Późniejsze ekspedycje archeologiczne odkryły dodatkowe zmumifikowane ciała, zakopane wraz z koszami, sandałami i narzędziami.

Analiza 76 artefaktów z Jaskini Nietoperzy, teraz przechowywanych w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Madrycie, dostarczyła ważnych informacji dotyczących materiałów użytych oraz epok, które reprezentują. Analiza wykazała, że 65 obiektów zostało wykonanych z włókien trawy esparto płaskolistnej. Dzięki datowaniu radiowęglowemu udało się zidentyfikować dwa różne okresy, w których te artefakty zostały stworzone: mezolit (7950-7360 p.n.e.) i neolit (4370-3740 p.n.e.).

Po około dwutysięcznym roku przerwy, aktywność w jaskini wzrosła podczas wczesnego neolitu. Rolnicy, kontynuujący praktyki tkackie swoich mezolitycznych przodków, wprowadzali bardziej złożone techniki, wytwarzając sznury, kosze, sandały, maty i torby. Analiza śladów użycia drewnianego młotka odkrytego w jaskini wykazała, że narzędzie to było używane do mielenia trawy esparto, co uczyniło ją bardziej miękką i elastyczną, idealną do produkcji takich przedmiotów jak podeszwy sandałów.

Archeolodzy zaobserwowali także, że niektóre sandały nosiły ślady zużycia, co sugeruje, że były używane za życia właścicieli, a po ich śmierci zostały pochowane razem z nimi. Inne sandały, znalezione w niezmienionym stanie, skłoniły badaczy do założenia, że zostały specjalnie wykonane na potrzeby pochówku.

Odkrycie tych starożytnych artefaktów oferuje wartościowy wgląd w życie i zwyczaje wczesnych społeczeństw łowiecko-zbierackich oraz rolniczych w Europie. Ukazuje ono również niezwykłe umiejętności, kreatywność oraz głęboki szacunek dla życia pozagrobowego. Te starożytne przedmioty służą jako namacalne połączenie z odległą przeszłością, przypominając nam o bogatej historii ukrytej głęboko pod ziemią.