Coraz więcej Chińczyków decyduje się na alternatywne metody pochówku z powodu niedoboru miejsca na cmentarzach i rosnących cen. Szybka urbanizacja i starzenie się społeczeństwa sprawiają, że koszt miejsca na cmentarzu sięga 14,5 tys. dolarów. W związku z tym władze lokalne promują inne formy pożegnania, jak rozrzucanie prochów nad morzem czy ich zalewanie w biodegradowalnych pojemnikach.

Chińskie Ministerstwo Spraw Obywatelskich podaje, że w 2021 r. udział kremacji w całkowitych usługach pogrzebowych wyniósł 59%, wzrost z 47% w 2015 r. Na niektórych obszarach, władze oferują rodzinom wsparcie finansowe za wybór alternatywnego pochówku, np. rozrzucenia prochów nad morzem.

Suzhou, nadmorskie miasto we wschodnich Chinach, w kwietniu zorganizowało grupową ceremonię pożegnania na morzu. Biuro spraw cywilnych wyczarterowało statek dla 190 osób, a rodziny zmarłych otrzymały dotację w wysokości 2000 juanów (290 dolarów).

Prywatne firmy w Chinach zaczynają oferować usługi związane z alternatywnymi pogrzebami. Ceremonie te są dziesięciokrotnie tańsze niż tradycyjny pochówek w ziemi – kosztują 10 tysięcy juanów (1,4 tysiąca dolarów). Proponują zalewanie prochów w biodegradowalnym pojemniku zamiast rozsypywania ich nad wodą.

Kremacja była niegdyś zakazana w Chinach, uważana za naruszenie tradycji. Jednak ze względu na rozwój gospodarki i urbanizację, coraz więcej osób wybiera kremację zamiast tradycyjnego pochówku.

Eksperci zauważają, że alternatywne metody pogrzebu mogą zyskać na popularności, ponieważ są ekologiczne i tańsze niż tradycyjne pochówki. Mimo to, niektórzy wciąż wolą tradycyjne pogrzeby, uznając je za bardziej szanujące pamięć zmarłego.

W Chinach, gdzie cmentarze zapełniają się, a ceny gruntów rosną, alternatywne metody pochówku stają się coraz bardziej popularne, odpowiadając na potrzeby społeczeństwa.

Słońce, gwiazda typu karłowatego, pełni funkcję nie tylko jako źródło energii termicznej i świetlnej dla Ziemi, lecz także charakteryzuje się cykliczną aktywnością manifestującą się w postaci rozbłysków oraz koronalnych wyrzutów masy. Zjawiska te mogą stanowić zagrożenie dla organizmów żywych oraz obiektów kosmicznych.

Atmosfera ziemska oraz pole magnetyczne skutecznie chronią naszą planetę przed wpływem burz słonecznych, jednakże satelity krążące na orbicie muszą radzić sobie z tymi obciążeniami. Burze słoneczne mogą uszkodzić systemy elektroniczne oraz spowodować deorbitację statków kosmicznych.

W lutym 2022 r., 49 satelitów firmy SpaceX uległo zniszczeniu podczas ponownego wejścia w atmosferę, funkcjonując znacznie krócej niż zakładano. Przyczyną tego zdarzenia był potężny rozbłysk słoneczny, który współgrał z wyrzutem masy koronalnej. Chmura materii słonecznej dotarła do Ziemi z prędkością 690 km/s, generując burzę magnetyczną. W wyniku tego zjawiska nastąpiło także ocieplenie wyższych warstw atmosfery, co z kolei spowodowało zmianę ich gęstości oraz ekspansję.

Satelity krążące na niskiej orbicie zaczęły doświadczać zwiększonego oporu atmosferycznego, prowadząc do redukcji prędkości i ostatecznego ich zniszczenia. Opóźnienie wystrzelenia satelitów o kilka tygodni mogłoby uchronić je przed tym zjawiskiem. W chwili obecnej aktywność słoneczna ulega nasileniu, a nasza gwiazda zbliża się do maksimum słonecznego. Skutkiem tego będzie wzrost liczby oraz intensywności rozbłysków, co związane jest z dodatkowym ryzykiem dla wielu obiektów kosmicznych.

W związku z tym konieczne jest podjęcie działań mających na celu zabezpieczenie statków kosmicznych przed wpływem burz słonecznych oraz wyrzutów masy koronalnej. Niektóre satelity są już wyposażone w specjalne systemy ochronne, lecz nie gwarantują one pełnego bezpieczeństwa. Naukowcy nieustannie pracują nad udoskonalaniem metod prognozowania aktywności słonecznej oraz opracowaniem bardziej efektywnych systemów ochrony, mających na celu zminimalizowanie zagrożeń dla obiektów kosmicznych oraz zapewnienie ich ciągłej pracy w obliczu rosnącej aktywności słonecznej.

Afryka, kontynent, który obecnie jest domem dla ponad miliarda ludzi, może w przyszłości ulec diametralnej przemianie. Naukowcy z Uniwersytetu w Leeds, badając ryft wschodnioafrykański odkryty w 2005 roku na pustyniach Etiopii, przewidują powstanie nowego oceanu, który podzieli Afrykę na dwie części.

Ryft wschodnioafrykański, którego długość wynosi ponad 56 km, to unikatowe miejsce, gdzie można badać, jak uskok kontynentalny przekształca się w uskok oceaniczny. Doktorant Christopher Moore z Uniwersytetu w Leeds wyjaśnia: „To jedyne miejsce na Ziemi, gdzie można zbadać, w jaki sposób uskok kontynentalny staje się uskokiem oceanicznym”.

Przesunięcia tektoniczne, które są obserwowane w ryfcie wschodnioafrykańskim, mają swoje odpowiedniki w historii Ziemi. Takie zjawiska wystąpiły podczas formowania się Morza Czerwonego między Afryką a Półwyspem Arabskim oraz Zatoką Adeńską między Afryką Wschodnią a Azją Zachodnią. Procesy te są kluczowe dla zrozumienia, jak kontynenty kształtują się i ewoluują na przestrzeni milionów lat.

Warto jednak podkreślić, że powstanie nowego oceanu w Afryce nie jest zjawiskiem, które nastąpi w najbliższych latach, czy nawet stuleciach. Eksperci szacują, że będzie to proces trwający miliony lat. Przemiany tektoniczne zachodzące na naszej planecie są niezwykle powolne, ale nieuchronne. Studiowanie tych procesów pozwala naukowcom lepiej zrozumieć, jak powstała Ziemia i jak jej powierzchnia ewoluuje z biegiem czasu.

Dopiero przyszłe pokolenia będą świadkami tak niezwykłego zjawiska, jakim będzie narodziny nowego oceanu w Afryce. Dzięki odkryciom naukowców z Uniwersytetu w Leeds, mamy jednak możliwość już dziś zajrzeć w przyszłość naszej planety i zrozumieć, jak powstają i ewoluują kontynenty oraz oceany.

Statek badawczy eksplorujący dno Oceanu Spokojnego odkrył niezwykłą podwodną formację u wybrzeży Kalifornii, przypominającą kształtem ciasto Babki. Jest to podwodny wulkan o wysokości 975 metrów, charakteryzujący się stromymi zboczami i pozostałościami wygasłego krateru. Pomimo że wysokość wulkanu nie przekracza 1000 metrów, oceanografowie określili go mianem podwodnej góry.

Krater tej podwodnej góry znajduje się na głębokości 366 metrów poniżej poziomu morza. Naukowcy uważają, że podwodne góry powstające w wyniku aktywności wulkanicznej mogą czasem wystawać z powierzchni oceanu, tworząc wyspy, takie jak Hawaje. W przypadku tego wulkanu, jednak, cała jego struktura pozostaje zanurzona pod wodą.

Badacze zwracają uwagę, że góra nie przypomina tradycyjnych wulkanów o łagodniejszych zboczach. W rzeczywistości, ta formacja bardziej wygląda na wieżę. Zdaniem naukowców, taki kształt mógł być rezultatem intensywnej aktywności wulkanicznej lub nagromadzenia się szczątków morskich na jej ścianach przez tysiąclecia.

Odkrywanie podwodnych gór i wulkanów na dnie oceanu nie jest dla naukowców nowością. Wiele badań koncentruje się na badaniu tych formacji, które pomagają zrozumieć procesy zachodzące w głębinach oceanu oraz dostarczają informacji o możliwych zagrożeniach dla życia na Ziemi związanych z aktywnością wulkaniczną.

Warto dodać, że podwodne góry i wulkany mogą być siedliskiem dla różnorodnych gatunków życia morskiego. Badanie tych struktur może przyczynić się do lepszego zrozumienia ekosystemów oceanicznych i ochrony bioróżnorodności.

Niedawno naukowcy z Wielkiej Brytanii obalili pogląd, że dinozaury wyginęły, bo spadł na Ziemię meteoryt, który wywołał nuklearną zimę i zniszczył te wielkie gady.

Naukowcy analizowali lipidy tetraestrowe (brGDGT) ze skamieniałych torfowisk w Kanadzie, co pozwoliło im zmierzyć temperaturę powietrza z dokładnością co do jednego stopnia. Okazało się, że po uderzeniu meteorytu nie było żadnego ochłodzenia. Średnia roczna temperatura wahała się między 16 a 29 stopniami Celsjusza, z maksimum w pierwszych tysiącleciach paleogenu. Potem temperatura zaczęła spadać, osiągając około 20 stopni w ciągu następnych 30 tysięcy lat.

Naukowcy uważają, że wzrost temperatury na granicy kredy i paleogenu mógł być spowodowany wydzielaniem się dwutlenku węgla z wulkanów. Ale jeszcze nie ma dowodów na to, że nagle zrobiło się tak zimno, że dinozaury zamarzły. Paleontolodzy nie porzucają jednak teorii o meteorycie, bo pył podniesiony przez uderzenie mógł utrzymywać się w atmosferze tylko przez kilka lat, nie wpływając bardzo na temperaturę, ale zasłaniając słońce i sprawiając, że dinozaury nie miały czym jeść.

Czyli badanie pokazuje, że wyginięcie dinozaurów to bardziej skomplikowana sprawa niż tylko uderzenie meteorytu. Ale zagadka ta jeszcze nie została do końca rozwiązana i potrzeba więcej badań.