20 stycznia 2024 roku świat wstrzymał oddech, gdy astronom Cristian Sarnecki dokonał rewolucyjnego odkrycia. Korzystając z 60-centymetrowego teleskopu Schmidta znajdującego się na stacji górskiej Piskestetö na Węgrzech, Sarnecki odkrył asteroidę znajdującą się na kursie kolizyjnym z Ziemią. Asteroida, nazwana 2024 BX1, była dopiero ósmą dostrzeżoną przed zderzeniem i trzecią odkrytą przez samego Sarneckiego.

W tę pamiętną sobotę o godzinie 22:48 czasu środkowoeuropejskiego Sarnetsky wysłał swoje pierwsze dane dotyczące trajektorii asteroidy do Minor Planet Center. Jednak na podstawie zaledwie trzech obserwacji nie można było określić, czy zderzenie jest nieuchronne. Niezrażony Sarnetsky kontynuował monitorowanie asteroidy i kilka minut później przekazał cztery kolejne obserwacje, które nie pozostawiały żadnych wątpliwości – asteroida była na kursie kolizyjnym z Ziemią.

Automatyczne systemy monitorowania kolizji, takie jak Meerkat należący do ESA, szybko wkroczyły do ​​akcji po otrzymaniu nowych danych. Astronomowie i eksperci od planetoid na całym świecie otrzymali alarm. Wkrótce do obserwacji Sarnetsky'ego dołączyli inni Europejczycy: kilkanaście obserwatoriów zwróciło uwagę na zbliżający się obiekt. Wspólny wysiłek pokazał, że asteroida o wielkości około metra uderzy w Ziemię w niecałe dwie godziny, zaledwie 50 km na zachód od Berlina w Niemczech.

Asteroidy tej wielkości nie stwarzają szczególnego zagrożenia i spadają na Ziemię średnio raz na dwa tygodnie. Jednak większość z nich pozostaje niezauważona. Chociaż te małe asteroidy są minimalnie niebezpieczne, dostarczają cennych wskazówek na temat składu asteroid i pomagają naukowcom zrozumieć ich liczebność. Badając kule ognia, które wytwarzają, wchodząc w ziemską atmosferę, naukowcy mogą określić ich skład, jeśli uda się je uchwycić kamerą.

O ile małe asteroidy są stosunkowo powszechne, o tyle duże asteroidy o średnicy kilku kilometrów są łatwiejsze do wykrycia i znacznie mniej powszechne. Zdaniem ekspertów zdecydowana większość planetoid bliskich Ziemi, które mogą powodować katastrofalne zniszczenia, została już zidentyfikowana. Naukowcy sugerują, że w ciągu najbliższego stulecia nie będzie już żadnych dużych asteroid zdolnych zderzyć się z Ziemią.

Na polu walki i w operacjach policyjnych, noszenie ciężkiego sprzętu, w tym kamizelek balistycznych, jest jednym z kluczowych wyzwań. Dzięki innowacyjnym rozwiązaniom technologicznym, jakim jest egzoszkielet ExoM Up-Armoured, opracowany przez niemiecką firmę Mehler Protection, kanadyjską firmę biomechaniki Mawashi Science & Technology oraz francuską policję taktyczną GIGN, obecnie możliwa jest znaczna poprawa warunków pracy naszych obrońców.

Egzoszkielet ExoM to zaawansowane urządzenie, które łączy ochronę balistyczną z przenoszeniem obciążenia. Wyposażony jest w panele pancerne zgodne z europejską normą VPAM 8, które zapewniają ochronę przed trafieniami z broni takiej jak AK-47, wystrzelonymi z odległości około 10 metrów. Kluczową cechą ExoM jest tytanowa rama, która potrafi przenieść do 70% całkowitego obciążenia z ramion użytkownika na podłoże, znacznie zmniejszając obciążenie i stres związany z noszeniem ciężkiego sprzętu.

Elastyczny kręgosłup, przesuwany pas biodrowy oraz stawy biodrowe, kolanowe i skokowe ExoM zapewniają utrzymanie do 99% normalnego zakresu ruchu użytkownika. Dzięki temu egzoszkieletowi, operatorzy taktyczni mogą poruszać się szybko i efektywnie, nie tracąc przy tym swojej zręczności. Co więcej, egzoszkielet ExoM jest pasywnym egzoszkieletem, co oznacza, że nie wymaga zewnętrznych źródeł zasilania ani akumulatorów, co jest kluczowe w dłuższych misjach lub w odległych lokalizacjach.

Kolaboracja Mehler Protection z Mawashi Science & Technology oraz GIGN zaowocowała stworzeniem produktu, który ustanawia nowe standardy w zakresie zarządzania wagą i ochrony balistycznej. ExoM jest produktem na miarę obecnych i przyszłych potrzeb wojskowych i policyjnych, oferującym niezrównaną praktyczność i niezawodność.

Egzoszkielet ExoM uosabia zaangażowanie w innowacyjność i doskonałość, oferując nowoczesne rozwiązanie dla zawodowych użytkowników militarnej i policyjnej technologii. Jego wprowadzenie na rynek może zrewolucjonizować warunki pracy żołnierzy i funkcjonariuszy policji, zapewniając im lepszą ochronę i wsparcie na polu bitwy i podczas operacji taktycznych.

Ostatnie tygodnie przyniosły falę protestów rolników w całej Europie, z Francją i Belgią na czele tego zjawiska. Protesty te, wywołane przez szereg problemów, od niesprawiedliwych warunków konkurencji po zaostrzenie przepisów środowiskowych. Szalony klimatyzm wyznawany w Unii Europejskiej wprowadza niepokój i niezadowolenie w społeczeństwie, a rolnicy wyrazili ten sprzeciw zyskując poważne poparcie społeczne do swoich protestów.

We Francji, rząd premiera Gabriela Attala został zmuszony do zmobilizowania 15 000 policjantów i żandarmów, aby stawić czoła zapowiadanemu "oblężeniu" Paryża przez rolników. Protesty, które są efektem rosnącego niezadowolenia z powodu niskich płac, skomplikowanych przepisów biurokratycznych i zaostrzających się regulacji środowiskowych, doprowadziły do blokad dróg i autostrad. Rolnicy domagają się zmiany w podejściu rządu do kwestii rolnictwa, w tym łagodzenia przepisów dotyczących ochrony środowiska i stosowania produktów chemicznych, których użycie jest zabronione we Francji, ale nadal dozwolone w innych krajach, takich jak Włochy.

W Belgii, farmerzy również podjęli akcję bezpośrednią, blokując kluczowe węzły drogowe ciągnikami. Belgijscy rolnicy, podobnie jak ich francuscy koledzy, wyrażają swoje niezadowolenie i frustrację spowodowaną obciążającymi regulacjami i spadającymi dochodami. Zapowiadają całkowi8te zablokowanie Brukseli. Protesty te odzwierciedlają rosnące napięcie w społecznościach rolniczych w całej Europie, które borykają się z podobnymi problemami.

Zjawisko to nie ogranicza się wyłącznie do Francji i Belgii. Również w innych krajach europejskich, takich jak Holandia i Niemcy, rolnicy wychodzą na ulice, protestując przeciwko zaostrzaniu przepisów środowiskowych, redukcji dopłat do paliwa i niesprawiedliwym warunkom rynkowym. Holenderscy rolnicy, odpowiedzialni za około połowę emisji azotu w kraju, protestowali przeciwko rządowym regulacjom mającym na celu ograniczenie tych emisji, które uznali za niesprawiedliwe i nieproporcjonalne.

Protesty rolników stały się zatem symbolem szerszego kryzysu w rolnictwie europejskim. Wymagają one od rządów i instytucji Unii Europejskiej znalezienia rozwiązania, które pozwoli na rozwój sektora rolnego w obliczu współczesnych wyzwań środowiskowych i gospodarczych. Z kolei, rolnicy domagają się bardziej sprawiedliwego traktowania i zrozumienia specyfiki ich pracy, a także wsparcia w formie dopłat i ulg podatkowych, które umożliwią im dalsze prowadzenie działalności rolniczej w normalny sposób.

Jak słusznie zauważają rolnicy bez nich będziemy nadzy, głodni i trzeźwi, bo bez produktów ich pracy wiele dóbr stanie się niedostępnych. Niestety trudno uwierzyć w to, że likwidacja rolnictwa w Unii Europejskiej to zjawisko, które nie zostało zaplanowane. UE nie bez powodu podpisuje umowy z Ameryką Południową i Ukrainą na improt produkcji rolnej. To sugeruje planowane zastąpienie produkcji lokalnej importem. Rolnicy powoli się orientują, że brali dopłaty tak jak górnicy w nierentownych kopalniach, a teraz nadchodzi czas likwidacji ich działalności tak jak nadszedł nieoczekiwanie kres górnictwa węgla kamiennego w Polsce, będącej węglowym Kuwejtem...

Badanie przeprowadzone przez naukowców z Japonii i opublikowane w czasopiśmie Geophysical Research Letters ujawnia, że zmiany klimatyczne i rosnąca temperatura wody morskiej mają znaczący wpływ na wzrost intensywności i częstotliwości tajfunów. Wyniki badań podkreślają, że tajfuny o różnych rozmiarach są różnie dotknięte przez globalne ocieplenie.

W szczególności, mniejsze i szybko poruszające się tajfuny wydają się być bardziej podatne na wzrost intensywności spowodowany wyższą temperaturą powierzchni morza (SST). Naukowcy wykorzystali prosty parametr, zwany bezwymiarową prędkością burzy (S0), aby odróżnić burze, które prawdopodobnie nasilą się w wyniku globalnego ocieplenia, od tych, które wydają się być odporne na te efekty.

Inne badania potwierdzają, że tajfuny i inne cyklony tropikalne stają się silniejsze na Pacyfiku z powodu wzrostu temperatury oceanu. Analiza danych historycznych wykazała, że niemal 65% tajfunów osiąga obecnie kategorię 3 lub wyższą w skali Saffira-Simpsona, w porównaniu z około 45% w poprzednich dekadach. Badanie to wskazuje na wzrost intensywności tajfunów od lat 70. XX wieku, co naukowcy przypisują wzrostowi temperatury powierzchni oceanu. Zauważono, że intensyfikacja tych sztormów jest kontrolowana przez kilka czynników, w tym przez wzrost temperatury powierzchni morza.

Z kolei badania przeprowadzone w Korei Południowej pokazują, że frekwencja i intensywność tajfunów wpływających na Półwysep Koreański, szczególnie tych, które występują w okresie jesiennym, również rosną. Badanie tajfunów od 1954 do 2019 roku za pomocą analizy statystycznej i modelowania numerycznego wykazało, że pięć z ośmiu tajfunów październikowych, które wpłynęły na półwysep, miało miejsce w latach 2011–2019.

Badania wskazują, że globalne ocieplenie wpływa na wzrost intensywności i częstotliwości tajfunów, co stanowi poważne zagrożenie dla regionów narażonych na te ekstremalne zjawiska pogodowe. Wzrost temperatury oceanów jest kluczowym czynnikiem wpływającym na te zmiany, co podkreśla znaczenie badań nad klimatem i potrzebę opracowania skutecznych strategii adaptacyjnych i łagodzących.

Intuitive Machines przygotowuje się do rozwiania tego mitu. Ostatnie niepowodzenia nie powstrzymują firmy Intuitive Machines, która ma na celu stać się pionierem prywatnego przemysłu kosmicznego w dążeniu do miękkiego lądowania na Księżycu.

Naukowcy z niecierpliwością obserwują kolejną misję księżycową amerykańskiej firmy Intuitive Machines. W końcu miękkie lądowanie na Księżycu jest obecnie nieosiągalne w przypadku misji komercyjnych. Tylko pięciu uczestnikom, tj. USA, ZSRR, Chiny, Indie i Izrael, udało się uzyskać kontrolowane miękkie lądowanie na naszym naturalnym satelicie.

W ubiegłym roku japońska firma Ispace chciała zostać pierwszą prywatną firmą, która powtórzy ten wyczyn. Jednak ich próba nie powiodła się, gdy pojazd lądujący Hakuto-R Series 1 stracił kontrolę pod koniec lotu i rozbił się na powierzchni Księżyca. Miękkie lądowanie na Księżycu wydaje się być zmorą misji komercyjnych. Intuitive Machines przygotowuje się do rozwiania tego mitu.

Następnie Astrobotic z siedzibą w Pittsburghu podjął próbę. Udało im się wystrzelić pojazd Peregrine na rakiecie ULA z Kennedy Space Center na Florydzie. Jednak po kilku godzinach lotu zespół otrzymał alarmującą wiadomość o krytycznym wycieku paliwa, który uniemożliwił osiągnięcie celu. W zeszłym tygodniu w atmosferze ziemskiej spłonęła sonda Peregrine.

Następna w kolejce jest firma Intuitive Machines z Houston z lądownikiem księżycowym Nova-C. W świetle nieudanych prób innych firm nie można zgadnąć, czy ich misja zakończy się sukcesem. To złożone zadanie, wymagające wielu szczegółów i doskonałego przygotowania. Inżynierowie Intuitive Machines włożyli jednak dużo pracy i są pewni, że uda im się bez problemu wylądować swoim urządzeniem na powierzchni Księżyca.

Powodzenie tej księżycowej misji będzie miało istotne implikacje dla przyszłych komercyjnych dostaw na Księżyc. Jeśli Astrobotic odniesie sukces, stanie się drugą firmą uczestniczącą w programie NASA CLPS Commercial Lunar Platform Program, w ramach którego międzynarodowe firmy otrzymują kontrakty na podejmowanie misji naukowych na Księżyc i testowanie nowych technologii przed pierwszą załogową misją Artemis zaplanowaną na 2026 rok.

Według NASA pomyślne lądowanie Nova-C będzie wspierać model CLPS w zakresie dostaw ładunków komercyjnych na powierzchnię Księżyca. To jednak nie koniec przygody Intuitive Machines. Ich sonda kosmiczna Nova-C zostanie wyposażona w różne instrumenty naukowe do badania pogody kosmicznej i dokonywania obserwacji wartościowych dla radioastronomii. Szczególny nacisk zostanie położony na rozwój precyzyjnych systemów lądowania, przekazywania i nawigacji dla przyszłych pojazdów autonomicznych.

Urządzenie do lądowania to sześciokątny cylinder o wysokości 4 metrów i szerokości 1,57 metra, wyposażony w sześć nóg podporowych. Po wystrzeleniu rakietą SpaceX Falcon 9 z Centrum Kosmicznego im. Kennedy'ego Nova-C uda się do krateru Malapert na biegunie południowym Księżyca. Całą nadzieję pokłada się w tym, że urządzeniu uda się pomyślnie wykonać miękkie lądowanie i wnieść wkład w historię ludzkości.

Kometa 62P/Tsuchinshan, będąca częścią rodziny Jowisza, zbliża się do Ziemi, oferując wyjątkową okazję obserwacyjną dla miłośników astronomii. Odkryta po raz pierwszy w 1965 roku w Obserwatorium Astronomicznym Zijinshan w Chinach, kometa ta okrąża Słońce co około 6,38 lat.

W tym roku, 25 grudnia 2023, 62P/Tsuchinshan osiągnęła swój punkt najbliższy Słońcu, co nadało jej miano "komety bożonarodzeniowej". Jednak to 29 stycznia 2024 roku będzie dniem, kiedy kometa znajdzie się najbliżej Ziemi, stając się najbardziej dostępną do obserwacji.

Podczas największego zbliżenia, 62P/Tsuchinshan powinna być widoczna z półkuli północnej za pomocą standardowej lornetki o aperturze 40-50 milimetrów. Przewidywana jasność komety pod koniec stycznia to około 9,5 magnitudo, co jest na granicy widoczności dla lornetek pozwalających obserwować obiekty o jasności 9 mag. Dla porównania, najjaśniejsze obiekty na niebie, takie jak Słońce czy Księżyc w pełni, mają jasność ujemną.

Jądro komety składa się z lodu, dwutlenku węgla, metanu oraz cząstek krzemianów i metali. Gdy zbliża się ona do Słońca, substancje te odparowują, tworząc tzw. komę, czyli pyłowo-gazową otoczkę, która czasami formuje charakterystyczny ogon komety.

To zbliżenie jest doskonałą okazją dla obserwatorów nieba, aby śledzić tę fascynującą podróż komety przez układ słoneczny. Dla amatorów astronomii, stanowi to rzadką szansę na bezpośrednie doświadczenie dynamiki naszego kosmicznego sąsiedztwa.

W obliczu potencjalnych globalnych zagrożeń dla życia ludzkiego na Ziemi, takich jak katastrofalne wydarzenia blokujące dostęp do światła słonecznego, a w konsekwencji uniemożliwiające uprawę roślin, naukowcy usilnie poszukują rozwiązań, które mogą zapewnić przetrwanie i kontynuację istnienia naszego gatunku. Wśród wielu hipotez i koncepcji badanych przez specjalistów z różnych dziedzin, wyjątkowo interesujące wydają się te, które koncentrują się na możliwościach, jakie oferują wodorosty. Przełomowe wnioski na ten temat przedstawili ostatnio naukowcy z Uniwersytetu w Canterbury w Wielkiej Brytanii, których badania zostały opublikowane na łamach czasopisma naukowego Earth's Future.

Stoją przed nami wyzwania, które dotykają samego rdzenia naszego bytu – dostępu do pożywienia. Człowiek od zawsze uzależniony był od światła słonecznego, które jest esencjalne dla procesu fotosyntezy – fundamentalnego łańcucha pokarmowego nie tylko dla samego człowieka, ale i dla większości życia na naszej planecie. Jednakże, co by się stało, gdybyśmy zostali pozbawieni tego naturalnego źródła życia? Taki scenariusz nie jest tak odległy, jak mogłoby się wydawać. Ewentualna globalna wojna nuklearna jest jednym z tych apokaliptycznych zagrożeń, które mogłyby skutkować tzw. zimą nuklearną – zjawiskiem, w trakcie którego ogromne ilości pyłu i sadzy unoszących się w atmosferze zasłaniałyby słońce, prowadząc do drastycznych spadków temperatur na Ziemi oraz uniemożliwiały uprawy roślinne.

W odpowiedzi na te pesymistyczne prognozy, grupa badaczy z Uniwersytetu w Canterbury zaproponowała alternatywny scenariusz przetrwania, w którym kluczową rolę odegrają wodorosty. Ich zarówno wyjątkowa wydajność w przekształcaniu energii, jak i zdolność do wzrostu w warunkach ograniczonej ilości światła, mogą stać się fundamentem dla przyszłych systemów żywieniowych ludzkości. Wodorosty, które od dawna są integralną częścią diety w wielu kulturach, ze względu na swój skład odżywczy i wydajność produkcyjną, mogą zapewnić wysokowartościowe białko, tłuszcze oraz inne niezbędne składniki odżywcze.

Elementem, który wyróżnia wodorosty spośród innych form życia roślinnego, jest ich zdolność do wzrostu w różnych warunkach środowiskowych, włączając w to środowiska słodkowodne, słonawowodne oraz morskie. Ich uprawa nie wymaga użytkowania cennych zasobów ziemi uprawnej, która w scenariuszu zimy nuklearnej stałaby się bezużyteczna. Co więcej, wodorosty nie wymagają użyźniania ziemi nawozami, co również jest świetnym atutem, w przypadku masowego zakłócenia łańcucha dostaw i logistyki.

Naukowcy podkreślają, że kluczowe znaczenie ma fakt, iż plantacje wodorostów mogą być efektywnie zarządzane przy znacznie ograniczonej ilości światła słonecznego. Wodorosty wykazują zdolność do wzrostu w warunkach, które dla typowych roślin uprawnych byłyby śmiertelne. Dzięki swojej elastyczności i adaptacyjności, mogą one absorbować światło w szerszym zakresie spektrum, co ułatwia im przetrwanie przy niższych poziomach oświetlenia.

Oprócz tego, naukowcy zwracają uwagę na możliwości wykorzystania wodorostów jako źródła bioenergii. W trakcie rozkładu, biomasa wodorostowa może być przekształcona w gaz biogenny, który stanowi alternatywne źródło energii mogące być wykorzystane do ogrzewania, produkcji elektryczności czy nawet jako paliwo dla pojazdów. To otwiera nowe ścieżki dla zastosowania wodorostów jako strategicznej rezerwy energetycznej dla społeczeństw w obliczu globalnych wyzwań.

Dostrzegając te wszystkie zalety, nie można jednak zapomnieć o wyzwaniach technologicznych, jakie niesie ze sobą zakładanie i utrzymywanie plantacji wodorostowych w dużych skalach. Przyszłe badania wyniesione ze współpracy naukowców z różnych zakątków świata będą koncentrowały się na opracowaniu wydajnych, ekologicznych i skalowalnych metod uprawy, zbioru oraz przetwarzania wodorostów, aby uczynić je podstawą niezawodnego systemu żywnościowego w razie kryzysowych sytuacji.

Niezawodność i wszechstronność, jakie oferują wodorosty, budzą nadzieje na rozwiązania, które mogą stanowić bufor bezpieczeństwa w obliczu najgorszych scenariuszy dla naszej cywilizacji. Potencjał, jaki drzemie w wodorostach, to nie tylko zabezpieczenie przed skutkami katastrof ekologicznych, ale także szereg szans rozwojowych na czasie pokoju, zarówno w dziedzinie żywnościowej, jak i energetycznej.