Naukowcy muszą wziąć pod uwagę wszelkiego rodzaju zmienne, jeśli chodzi o przewidywanie utraty lodu na Antarktydzie w miarę ocieplania się klimatu. Teraz naukowcy muszą wziąć pod uwagę ogromną rzekę, która płynie na głębokości około 460 kilometrów pod lodem - odległość ta jest większa niż długość Tamizy przepływającej przez Londyn w Wielkiej Brytanii.

Eksperci twierdzą, że nowo odkryta droga wodna i jej odgałęzienia mogą znacząco wpłynąć na przepływ i topnienie lodowca nad nim. Naukowcy, którzy dokonali tego odkrycia, wykorzystali połączenie badań radarów powietrznych, które mogą penetrować lód, a także modelowania przepływów wody. Badany obszar obejmuje lód ze wschodniej i zachodniej części lądolodu Antarktydy oraz odpływy wody do Morza Weddella.

Region, w którym prowadzone są badania, zawiera wystarczającą ilość lodu, aby podnieść globalny poziom mórz o 4,3 metra. To, ile tego lodu topi się i jak szybko, zależy od tego, jak śliska jest podstawa lodu. Nowo odkryty system rzeczny może mieć duży wpływ na ten proces.

Naukowcy od dawna wiedzą, że woda przepływa pod pokrywami lodowymi. Dzieje się to na dwa sposoby - ciepło geotermalne i tarcie mogą stopić pokrywę lodową spod lodowca, a głębokie szczeliny zwane mulinami mogą kierować wodę z topnienia do jego podstawy. To ostatnie występuje częściej w Arktyce i Grenlandii, gdzie występuje większa sezonowa zmienność grubości lodu.

Nowe badanie pokazuje, że na Antarktydzie topnienie u podstawy pokrywy lodowej zachodzi na tyle, że powstają rzeki. Te wysokociśnieniowe kanały słodkowodne mogą z kolei przyspieszyć proces topnienia lodu, ponieważ podstawa lodowca staje się mniej stabilna w miejscu zetknięcia się z morzem.

Chociaż coraz lepiej mierzymy, ile lodu topi się na biegunach północnym i południowym, procesy, które powodują to topnienie, są bardzo złożone. Odkrycia takie jak to umożliwiają lepsze zrozumienie podstawowych procesów, a tym samym dokładniejsze modele przyszłej utraty lodu.

Poprzednie badania dotyczyły interakcji między krawędziami pokryw lodowych a wodą oceaniczną, aby określić, jak wygląda topnienie. Jednak odkrycie rzeki płynącej setki kilometrów w głąb lądu, napędzającej niektóre z tych procesów, pokazuje, że nie możemy w pełni zrozumieć topnienia lodu bez spojrzenia na cały system: pokrywę lodową, ocean i świeżą wodę.

Naukowcy twierdzą, że jeśli tempo topnienia Antarktyki będzie nadal wzrastać, a lata będą wystarczająco ciepłe, aby spowodować topnienie powierzchni i muliny, może to mieć znaczący wpływ na wcześniej istniejące ukryte rzeki - potencjalnie powodując, że pokrywa lodowa będzie tutaj bardziej sezonowa, jak ma to miejsce w przypadku Grenlandii.

Wszystkie te czynniki mogą prowadzić do pętli sprzężenia zwrotnego, w której samo dodatkowe topnienie powoduje jeszcze wyższe tempo utraty lodu. Może to nastąpić przez głębokie prądy wodne, które powodują szybsze przemieszczanie się lodu nad lądem, powodując większe tarcie i większe topnienie.

Teraz zespół chce wykorzystać techniki, które zostały zastosowane tutaj w innych częściach kontynentu, aby zobaczyć, czego jeszcze naukowcy mogą nie wiedzieć, z efektami, które mogą ujawnić się na odległość do 100 kilometrówpo obu stronach głównych rzek płynących pod lód.

Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie Nature Geoscience.