Świat robotyki przeżywa prawdziwe rewolucyjne zmiany. Najnowsze dokonania inżynierów z Chin udowadniają, że ludzka sylwetka robotów to nie tylko estetyczny zabieg, ale także niezwykle funkcjonalne rozwiązanie. Okazuje się, że dwunożne maszyny są w stanie osiągać imponujące prędkości, dorównując w tym zakresie, a nawet przewyższając, ludzkie możliwości.

 

Kluczowym przykładem tej tendencji jest model H1 stworzony przez chińską firmę Unitree. Ten humanoidalny robot jest w stanie rozpędzić się do zawrotnej prędkości około 12 kilometrów na godzinę. To wynik, który zdecydowanie wyprzedza wcześniejsze osiągnięcia innych konstrukcji tego typu, takich jak słynny Atlas od Boston Dynamics, który maksymalnie osiągał niecałe 10 km/h.

 

Co więcej, przedstawiciele Unitree zapowiadają, że w przyszłości ich roboty będą w stanie biegać z prędkością nawet do 30 kilometrów na godzinę. Taki wynik mógłby stawić czoła nawet najszybszym ludzkim sprinterom. Oczywiście, na razie jest to jedynie wizja, ale fakt, że inżynierowie są w stanie snuć tego typu plany, świadczy o ogromnym potencjale dwunożnych maszyn.

 

Humanoidalny robot H1 mierzy około 180 centymetrów i waży około 50 kilogramów. Na jego pokładzie znajduje się akumulator o pojemności 864 Wh oraz zaawansowany system nawigacyjny wyposażony w kamerę 3D LiDAR i kamerę głębinową. Dzięki temu H1 jest w stanie w pełni orientować się w otoczeniu, co jest kluczowe dla jego sprawnego poruszania się.

 

Warto podkreślić, że mimo imponujących prędkości, H1 nie jest jedynym szybkim dwunożnym robotem. Przykładem może być Cassie, stworzony przez studentów z College of Engineering na Oregon State University. Ta konstrukcja pokonała dystans 100 metrów w niecałe 25 sekund, osiągając średnią prędkość 15 km/h. Jednak Cassie, w przeciwieństwie do H1, nie posiada w pełni humanoidalnej sylwetki, co sprawia, że model Unitree jest wyjątkowy na tle innych konstrukcji.

 

Dlaczego dwunożne roboty są tak fascynujące? Przede wszystkim dlatego, że naśladują one jedną z najbardziej podstawowych cech ludzkiej motoryki - chodzenie na dwóch nogach. Ten sposób poruszania się, choć dla nas naturalny, stanowi ogromne wyzwanie dla inżynierów. Przez lata humanoidalne maszyny borykały się z problemami z utrzymaniem równowagi, a ich prędkość była daleko w tyle za ludzką.

 

Jednak postęp technologiczny sprawia, że te ograniczenia powoli odchodzą w zapomnienie. Roboty zyskują coraz większą stabilność i zwinność, zbliżając się do poziomu ludzkiej motoryki. A rekordy prędkości, takie jak ten ustanowiony przez H1, pokazują, że w niektórych aspektach maszyny mogą już dorównywać, a nawet przewyższać, ludzkie możliwości.

 

Oczywiście, droga do stworzenia w pełni autonomicznych i wydajnych robotów humanoidalnych wciąż jest długa. Wiele wyzwań, takich jak zasilanie, sterowanie czy reakcje na nieprzewidziane sytuacje, wciąż czeka na rozwiązanie. Ale przykład H1 dowodzi, że inżynierowie są na dobrej drodze do realizacji tego ambitnego celu.

 

Być może w niedalekiej przyszłości będziemy mogli podziwiać humanoidalne roboty biegające z zawrotną prędkością, a nawet rywalizujące z najszybszymi ludźmi. Taka wizja, choć jeszcze niedawno wydawała się science-fiction, staje się coraz bardziej realna. Czas pokaże, jak daleko posunie się ta rewolucja w świecie robotyki.

 

Nadciąga technologiczna burza, która odmieni nasz świat. Ziemia stoi w obliczu niezwykłej technologicznej rewolucji, której katalizatorem jest potężny, nowy procesor stworzony przez amerykańską firmę NVIDIA. Ten superszybki układ oznacza gwałtowne przyspieszenie w rozwoju sztucznej inteligencji, otwierając drzwi do zastosowań, o których jeszcze niedawno mogliśmy tylko pomarzyć.

 

Czip B100 zaprezentowany przez NVIDIA to prawdziwy przełom. Ekonomiści zgodnie twierdzą, że to początek nowej ery przemysłowej, a zarazem koniec rynku pracy, jaki znamy dotychczas. Giganci technologiczni już planują, jak wykorzystać ten nowy procesor - od odkurzaczy po roboty chirurgiczne, samochody elektryczne i humanoidalne maszyny, które mogą zastąpić ludzi w wielu codziennych czynnościach.

 

Rewolucja napędzana przez sztuczną inteligencję już się rozpoczęła. Dwa lata temu kluczowym wydarzeniem był ChatGPT - zaawansowany model językowy stworzony przez OpenAI. Od tamtej pory AI dokonuje imponujących postępów, znajdując zastosowanie w coraz to nowych dziedzinach - od tkactwa po sterowanie autobusami miejskimi.

 

Teraz, wraz z pojawieniem się procesora B100, nadchodzi kolejny przełomowy etap tej rewolucji. Ekonomiści zgodnie twierdzą, że to początek nowej ery przemysłowej, w której sztuczna inteligencja będzie odgrywać kluczową rolę. Jednocześnie, ta technologiczna transformacja oznacza koniec rynku pracy, jaki znamy do tej pory.

 

Giganci technologiczni już planują, jak wykorzystać potencjał nowego procesora NVIDIA. Zastosowania obejmują spektrum od prostych urządzeń, takich jak odkurzacze, po zaawansowane roboty chirurgiczne i autonomiczne samochody elektryczne. Nawet humanoidalne maszyny, które mogą zastąpić ludzi w wielu codziennych czynnościach, stają się coraz bliższe rzeczywistości.
Szczególnie niepokojące są prognozy dotyczące rynku pracy.

 

Według ekspertów, sztuczna inteligencja już zastępuje armię programistów w Stanach Zjednoczonych. Szef NVIDIA radzi młodym ludziom, aby zamiast uczyć się programowania, skupili się na uprawie ekologicznych warzyw - tego bowiem AI jeszcze nie potrafi.

 

Rewolucja technologiczna oznacza, że wiele dotychczasowych zawodów stanie się zbędnych. Kto pierwszy zostanie w tej transformacji pokonany? Czy nadchodzi koniec ery programistów i innych specjalistów, których pracę będzie mogła wykonywać sztuczna inteligencja?

Nadciągająca rewolucja spowodowana rozwojem AI będzie miała daleko idące konsekwencje. Nie tylko to, jak pracujemy, ale także to, czym się zajmujemy, a nawet to, ile mamy czasu wolnego i jak go spędzamy, ulegnie radykalnym przemianom.

 

Świat stoi na progu nowej ery, w której sztuczna inteligencja będzie odgrywać kluczową rolę we wszystkich aspektach naszego życia. Choć zmiany te mogą budzić obawy, to jednocześnie otwierają nowe, ekscytujące możliwości. Jak poradzimy sobie z tą technologiczną burzą, która nadciąga, będzie miało kluczowe znaczenie dla naszej przyszłości.

 

W świecie nauki, gdzie granice ludzkiej wiedzy wciąż są przesuwane, pojawia się kolejne przełomowe odkrycie, które może zrewolucjonizować nasze podejście do komunikacji. Grupa naukowców z University of Waterloo w Kanadzie dokonała znaczącego postępu w dziedzinie komunikacji kwantowej, opracowując efektywny sposób na uzyskiwanie doskonale splątanych fotonów.

 

Splątanie kwantowe to zjawisko, w którym dwa lub więcej cząstek są ze sobą nierozerwalnie powiązane, niezależnie od odległości, która je dzieli. Oznacza to, że gdy zmierzy się właściwość jednej z cząstek, natychmiastowo poznaje się również właściwość drugiej. Ten niezwykły efekt kwantowy stanowi podstawę wielu technologii komunikacji kwantowej, takich jak dystrybucja klucza kwantowego czy łączenie odległych komputerów kwantowych.

 

Wcześniejsze eksperymenty w tej dziedzinie napotykały na dwa główne wyzwania. Z jednej strony naukowcom udawało się uzyskiwać niemal idealne splątanie, ale kosztem niskiej wydajności systemu. Z drugiej strony, wysokowydajne źródła fotonów często charakteryzowały się niższą jakością splątania. Oznaczało to, że naukowcy musieli wybierać pomiędzy tymi dwoma parametrami, nie mogąc osiągnąć obu celów jednocześnie.

 

Kluczem do rozwiązania tego problemu okazało się wykorzystanie technologii kropek kwantowych, za którą w 2023 roku przyznano Nagrodę Nobla. Naukowcy z University of Waterloo połączyli wiele kropek kwantowych w nanoprzewód, tworząc źródło doskonale splątanych fotonów aż 65 razy wydajniejsze od wcześniejszych rozwiązań.

 

Proces generowania splątanych fotonów przebiega w następujący sposób: po oświetleniu nanoprzewodu laserem, system ten wytwarza strumień doskonale splątanych par fotonów. Dzięki temu połączeniu wysokiej jakości splątania z dużą wydajnością, otwierają się nowe możliwości dla zastosowań komunikacji kwantowej.

 

Uzyskanie sprawnie tworzonej pary doskonale splątanych fotonów ma ogromny potencjał dla rozwoju technologii związanych z komunikacją kwantową. Jednym z kluczowych zastosowań może być kwantowa dystrybucja klucza, która pozwala na bezpieczną wymianę szyfrów między odległymi lokalizacjami. Inną ekscytującą perspektywą jest możliwość łączenia odległych komputerów kwantowych, co mogłoby znacząco zwiększyć moc obliczeniową tych urządzeń.

 

Ponadto, nowy system generowania splątanych fotonów może pomóc w zwiększeniu zasięgu bezpiecznej komunikacji kwantowej do globalnej skali. Dotychczas jednym z ograniczeń było to, że splątane fotony tracą swoje właściwości podczas przesyłania na duże odległości. Dzięki większej wydajności, system opracowany przez naukowców z University of Waterloo może pomóc w pokonaniu tej bariery.

 

Warto podkreślić, że badania związane z komunikacją kwantową i splątaniem cząstek są coraz bardziej doceniane w świecie nauki. W 2022 roku Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki została przyznana za eksperymenty, które dowiodły istnienia splątania kwantowego i jego potencjalnego wykorzystania. Natomiast w 2023 roku, Nagroda Nobla trafiła do naukowców, którzy opracowali technologię kropek kwantowych.

 

Te wyróżnienia podkreślają rosnące znaczenie badań nad komunikacją kwantową i jej potencjał do transformacji wielu obszarów naszego życia, od cyberbezpieczeństwa po obliczenia kwantowe. Przełomowe odkrycie dokonane przez zespół z University of Waterloo wpisuje się w ten trend i może stanowić ważny krok na drodze do praktycznego wykorzystania zjawiska splątania kwantowego.

 

Rząd USA po raz kolejny próbuje przejąć kontrolę nad całą planetą. Poinformowała o tym agencja informacyjna Reuters 16 marca 2024 roku. Dziennikarze powoływali się na pięć niezależnych źródeł, które osobiście widziały dokumenty. Obejmowały one tajny kontrakt pomiędzy SpaceX a amerykańską Agencją Rozpoznania Narodowego (NIA). Departament ten jest jednostką strukturalną Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych. Według źródeł kontrakt podpisany w 2021 roku jest wart 1,8 miliarda dolarów.

 

 

Satelity mogą śledzić cele naziemne i przekazywać te dane amerykańskiemu wywiadowi i agencjom wojskowym.

 

Tę informację można zlekceważyć, ale z pewnością jest ona zgodna z raportem z lutego 2024 r. opublikowanym przez „Wall Street Journal”. W szczególności mówi się, że SpaceX był w stanie zawrzeć bardzo „gruby” i równie tajny kontrakt z rządem USA w 2021 roku. Wartość transakcji wyniosła te same 1,8 miliarda dolarów.

 

Dziennikarze Reutersa nie byli jeszcze w stanie określić, kiedy siatka szpiegowska będzie w pełni operacyjna. Jednak pracownikom agencji udało się znaleźć potwierdzone informacje, że w ciągu ostatnich kilku lat firmie Muska udało się wynieść na orbitę ponad 10 prototypowych satelitów. Agencja informacyjna podała również, że pojazdy testowe zostały dostarczone w przestrzeń kosmiczną za pomocą ciężkiej rakiety SpaceX Falcon 9 oraz innych satelitów cywilnych.

 

Ponadto SpaceX ma tysiące satelitów na niskich orbitach okołoziemskich. Starlink świadczy usługi szerokopasmowego Internetu osobom fizycznym, firmom i oczywiście klientom rządowym. Według Reutersa satelity szpiegowskie będą również operować na niskich orbitach i najprawdopodobniej dla większego bezpieczeństwa zostaną one ukryte wśród urządzeń Starlink.

 

Informacje te po raz kolejny potwierdzają wnioski części ekspertów, że miliarder Elon Musk jest w rzeczywistości projektem rządu USA, w większości Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych. SpaceX jest możliwie najściślej zaangażowane w amerykańskie projekty wywiadowcze i wojskowe.

 

Pentagon intensywnie inwestuje w ogromne sieci satelitarne działające na niskich orbitach okołoziemskich. Miliardy te, według wyliczeń amerykańskich generałów, mają na celu wsparcie amerykańskich sił lądowych.

 

Jeśli program się powiedzie, znacznie zwiększy zdolność rządu i wojska USA do szybkiego wykrywania potencjalnych celów praktycznie w dowolnym miejscu na świecie.

 

Sieć szpiegowska zostanie utworzona z dużych satelitów wyposażonych w potężne czujniki obrazu. Obsługiwane będą przez dużą liczbę satelitów przekaźnikowych, które odebrane informacje będą przesyłać na Ziemię za pomocą szyfrowanych laserowych linii komunikacyjnych.

 

Według Reutersa część czujników stosowanych w satelitach szpiegowskich jest produkowana przez inną firmę niż SpaceX. Dziennikarzom nie udało się jednak dowiedzieć, jakie inne firmy brały udział w tym kontrakcie. To tajemnica państwowa USA.

 

Projekt szpiegowski jest bezpośrednio powiązany z inną firmą Muska - Starshield.

 

Pierwszy prototyp satelity Starshield, wystrzelony w 2020 roku, był częścią osobnego kontraktu o wartości około 200 milionów dolarów. W ogromnym stopniu pomógł firmie SpaceX zakwalifikować się do podpisanej wkrótce potem umowy o wartości 1,8 miliarda dolarów.

 

Dla tych, którzy nie wiedzą, Starshield to kryptobezpieczna sieć komunikacji satelitarnej. Stworzona specjalnie dla agencji wywiadowczych, pracowników wojskowych i rządowych Stanów Zjednoczonych.

 

Dziennikarzom Reuters udało się skontaktować z służbą prasową NRU. Przedstawiciele Agencji Wywiadu oświadczyli, że opracowywany przez nią system wywiadu kosmicznego, obserwacji i rozpoznania będzie potężniejszy i bezpieczniejszy niż kiedykolwiek wcześniej na świecie. Jednocześnie pracownicy NIA całkowicie zignorowali pytanie Reutersa o udział SpaceX w tworzeniu siatki szpiegowskiej.

 

Jednak pomimo bardzo bliskich powiązań firmy Muska z amerykańskimi agencjami rządowymi, miliarder okresowo „walczy” z różnymi amerykańskimi agencjami federalnymi. W szczególności Pentagon chciał, aby Elon Musk zapewnił Ukrainie bezpłatne usługi Internetu satelitarnego Starlink, na co ten jednak kategorycznie odmówił. Departament Obrony USA musiał kupić sprzęt od Muska.

 

Ponadto wszczęto śledztwo parlamentarne przeciwko SpaceX. Elon Musk został oskarżony o wykorzystywanie przez rosyjskie wojska amerykańskiego Internetu Starlink do koordynowania i kierowania dronami. To prawda, że w tej sytuacji nie było jasne, skąd pochodzi sprzęt. Według jednej wersji wojsko rosyjskie korzystało ze zdobytych terminali. Według innego zestawy Starlink zostały zakupione za pośrednictwem stron trzecich i dostarczone do Rosji z pominięciem wszelkich sankcji.

 

Chiński rząd i wojsko wyrazili już swoje obawy dotyczące nowego projektu Pentagonu.

 

„Wzywamy amerykańskie firmy, aby nie pomagały złoczyńcom w czynieniu zła... Wszystkie kraje na świecie muszą zachować czujność i chronić, a także bronić się przed nowymi i poważniejszymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa stwarzanymi przez rząd USA” — to wiadomość z oficjalnego konta chińskiego Ministerstwa Obrony w serwisie społecznościowym Weibo.

 

Jednak sami Chińczycy aktywnie budują własną siatkę szpiegowską na niskiej orbicie okołoziemskiej. Pojawiają się też informacje, że od jakiegoś czasu to samo robi Rosja. Ale to temat na osobny artykuł.

 

Burza magnetyczna z 1859 roku, często określana mianem "Burzy Carringtona", to wydarzenie, które do dziś fascynuje naukowców zajmujących się Słońcem i jego aktywnością. Choć od tego czasu minęło już ponad 160 lat, to wnioski wyciągnięte z analizy tamtych wydarzeń wciąż mają kluczowe znaczenie dla naszego zrozumienia potencjalnych zagrożeń, jakie niesie ze sobą gwałtowna aktywność naszej gwiazdy.

 

Niedawno opublikowane badania potwierdziły, że kosmiczny kataklizm sprzed półtorej wieku był znacznie potężniejszy, niż do tej pory sądzono. Naukowcy, analizując zmiany pola magnetycznego Ziemi, doszli do wniosku, że Słońce wyemitowało wówczas w kierunku naszej planety naelektryzowany gaz i cząstki subatomowe o energii aż 10 miliardów bomb atomowych. Efekty tej potężnej burzy magnetycznej były natychmiastowe i dotkliwe - ludzie obserwowali awarie sprzętu, a nawet telegrafy działające nawet po odłączeniu od sieci.

 

Szczególnie uderzające było to, że zorza polarna, zjawisko zazwyczaj ograniczone do rejonów polarnych, pojawiła się wówczas na Kubie i Hawajach. To dobitnie pokazuje skalę tego wydarzenia, które bez wątpienia należy zaliczyć do najsilniejszych burz magnetycznych w historii obserwacji Słońca.

 

Co ciekawe, naukowcy uważają, że w przeszłości mogły mieć miejsce jeszcze potężniejsze burze, jednak brak historycznych danych uniemożliwia ich dokładne określenie. Dysponujemy jedynie stosunkowo młodymi danymi, co zmusza badaczy do ostrożnych przypuszczeń, a nie precyzyjnych obliczeń.

 

Niezależnie od tego, jaka była rzeczywista skala burzy magnetycznej z 1859 roku, jedno jest pewne - ludzkość jest dziś bardziej narażona na jej potencjalne konsekwencje niż kiedykolwiek wcześniej. Nasza cywilizacja, oparta w dużej mierze na elektronice i sieciach energetycznych, byłaby w przypadku powtórki tego scenariusza w gigantycznych tarapatach. Autorzy najnowszej publikacji na łamach "Space Weather" nie mają wątpliwości - gdyby taka burza uderzyła w 2024 roku, moglibyśmy mieć do czynienia z katastrofalnymi skutkami.

 

Powstaje zatem kluczowe pytanie - czy ludzkość jest w stanie przygotować się na powtórkę z rozrywki? Niewątpliwie można by stworzyć skuteczny system wczesnego ostrzegania, pozwalający na podjęcie odpowiednich działań w przypadku nadciągającej burzy. Wyzwaniem pozostaje jednak ochrona newralgicznej infrastruktury, takiej jak sieci energetyczne, przed zniszczeniem. Czas reakcji w obliczu takiego zagrożenia byłby bowiem niezwykle krótki.

 

Choć burza magnetyczna z 1859 roku należy do wydarzeń historycznych, to wnioski z niej płynące mają dziś fundamentalne znaczenie. Uświadamiają one, jak potężne i nieprzewidywalne mogą być gwałtowne procesy zachodzące na Słońcu, a co za tym idzie - jak krucha jest nasza cywilizacja w obliczu takich kataklizmów. Być może nadszedł czas, aby poważnie potraktować to zagrożenie i podjąć konkretne kroki w celu zwiększenia odporności naszej infrastruktury na potencjalne burze magnetyczne.

 

Eksperci ostrzegają, że nie należy wykorzystywać sztucznej inteligencji (AI) do ustalania, czy grzyby zbierane na dziko są jadalne, czy też nie.

 

Public Citizen to amerykańska organizacja non-profit działająca na rzecz konsumentów. W swoim nowym raporcie eksperci przestrzegli zbieraczy grzybów, zwłaszcza niedoświadczonych, przed korzystaniem z narzędzi do rozpoznawania grzybów jadalnych wspomaganych sztuczną inteligencją. I wyjaśnili, że zbieranie grzybów to zajęcie ryzykowne i wymagające odpowiednich umiejętności. Ostrzeżenie zostało przygotowane i opublikowane w związku z niedawnym wzrostem zainteresowania opinii publicznej oprogramowaniem i aplikacjami do identyfikacji grzybów. Eksperci wyselekcjonowali statystyki wyszukiwanych haseł na podstawie danych z aplikacji internetowej Google Trends.

 

Dyrektor ds. badań obywatelskich Rick Claypool zgadza się, że aplikacje AI to dość potężne narzędzia do generowania wiedzy, w tym na temat flory i fauny. Są jednak wyjątki, a wśród nich są grzyby, bo samo ich sfotografowanie i przepuszczenie zdjęcia przez specjalistyczne aplikacje nie wystarczy.

 

Claypool wyjaśnił, że podczas tzw. cichego polowania doświadczonym grzybiarzom pomaga węch, dotyk, a czasem nawet smak napotkanych grzybów. Jeszcze lepiej zbierać grzyby w znanych miejscach, znając lokalne warunki, gdyż w różnych częściach Ziemi rosną podobne, ale różne gatunki.

 

Claypool zauważył, że zdjęcie kapelusza nie wystarczy, aby z całkowitą pewnością określić rodzaj grzyba. Ważne jest również to, co grzyb ma pod kapeluszem, jaki jest stosunek szerokości kapelusza do grubości i podstawy nogi. Ponadto grzybiarze powinni zwrócić uwagę na to, gdzie grzyb rośnie, na przykład na ziemi lub na drzewie. A jeśli jest na drzewie, warto znać także jego rodzaj.

 

W Ameryce Północnej występuje ponad 5 tys. gatunków dość dużych grzybów, a o większości z nich nadal wiele nie wiadomo, ale wiadomo na pewno, że 75 gatunków powoduje zatrucia, w tym śmiertelne. Kolejnych 36 jest poważnie podejrzanych, ponieważ uważa się, że są trujące. Wiadomo również, że 40 gatunków jest warunkowo jadalnych, ponieważ są trujące na surowo, ale są jadalne po ugotowaniu.

 

Jeszcze kilka ważnych faktów. Od 1999 do 2016 roku w samych Stanach Zjednoczonych zarejestrowano co najmniej 133 tysiące zatruć grzybami, z czego 704 poważnie zaszkodziło zdrowiu, a 52 zakończyły się śmiercią.

 

Claypool powiedział, że dokładność oprogramowania do rozpoznawania grzybów została przeanalizowana pod kątem bezpieczeństwa, a wyniki były alarmujące. Dlatego w 2022 r. australijscy eksperci ds. toksyn zbadali trzy takie zastosowania sztucznej inteligencji. Okazało się, że prawidłowo rozpoznali grzyby tylko w 50% przypadków. W przeciwnym razie trujące były wielokrotnie mylone z jadalnymi grzybami.

 

Jednakże niedociągnięcia AI w określaniu bezpieczeństwa grzybów nie ograniczają się do zastosowań. Claypool poinformował, że w 2023 r. rynek Amazonu był pełen książek dla zbieraczy grzybów, wymyślonych przez sztuczną inteligencję. Wiele z nich zawierało niebezpieczną dezinformację. Co więcej, w wielu książkach o grzybach na Amazonie nie było nawet danych, że zostały wygenerowane przez sztuczną inteligencję, a nie opracowane przez prawdziwego eksperta. Wywołało to skandal, gdyż o niebezpiecznej literaturze donosiło ponad 400 mediów.

 

Tym samym przedstawiciele Nowojorskiego Towarzystwa Mikologicznego, czyli specjalizującego się w badaniu grzybów, zauważyli, że Amazon i inne platformy handlowe zalewają generowane przez sztuczną inteligencję książki o poszukiwaniu i rozpoznawaniu roślin jadalnych. I poprosili społeczeństwo, aby kupowało literaturę wyłącznie od znanych autorów i doświadczonych zbieraczy grzybów, w przeciwnym razie błąd może kosztować życie.

 

Według Public Citizen niepokój budzi także fakt, że sztuczna inteligencja łączy się z wyszukiwarką internetową. Na przykład w zeszłym roku Google przekazał użytkownikom instrukcje krok po kroku dotyczące przygotowania Amanita ocreata, śmiertelnie trującego grzyba z rodziny muchomorów. Wiadomo też, że sama generatywna sztuczna inteligencja „maluje” niedokładne obrazy niektórych rodzajów grzybów, tym samym dezorientując także niedoświadczonych grzybiarzy.

 

Claypool dodał, że identyfikacja grzybów jadalnych to tylko jeden z wielu przykładów sytuacji, w których nadmierne zaufanie do technologii sztucznej inteligencji jest zagrożone. A wszystko dlatego, że nie udało się jeszcze zautomatyzować badania poszczególnych obiektów. Czy to w ogóle jest możliwe?