Odkrycie gigantycznej warstwy pumeksu i popiołu pod wodą w kalderze Santorini rzuciło nowe światło na erupcję wulkanu, która miała miejsce ponad 1300 lat temu. Okazuje się, że to wydarzenie było znacznie potężniejsze, niż wcześniej sądzono, zmieniając nasze rozumienie zachowania się wulkanów.

Wulkan Santorini, położony pomiędzy Grecją a Turcją, jest znany ze swoich ekstremalnych erupcji, które mogą prowadzić do zawalenia się skorupy nad komorą magmową, tworząc gigantyczną kalderę. Ostatnia większa erupcja na tej wyspie miała miejsce w 1600 roku p.n.e. i radykalnie zmieniła krajobraz regionu.

Zgodnie z powszechnym przekonaniem, po tak dużych erupcjach wulkany wchodzą w okres względnego spokoju, podczas którego dochodzi do mniejszych wybuchów w miarę uzupełniania się komory magmowej. Jednak nowe odkrycia podważają ten schemat.

Badania opublikowane w czasopiśmie "Nature Geoscience" wskazują, że erupcja wulkanu Santorini w 726 r. n.e. była znacznie potężniejsza, niż wcześniej sądzono. Dowody historyczne z tego okresu opisują morze w kalderze jako "wrzące", z unoszącym się gęstym dymem i występującymi erupcjami piroklastycznymi. Wyrzucono także ogromne ilości pumeksu, które dotarły aż do wybrzeży Macedonii i Azji Mniejszej, odległych o ponad 400 km.

Odkrycie rozległej warstwy pumeksu i popiołu pod wodą w kalderze Santorinu sugeruje, że eksplozje mogą wystąpić nawet w okresach pozornego spokoju wulkanu, podważając wcześniejsze założenia na temat zachowania się tych naturalnych fenomenów. Oznacza to, że wulkany mogą stanowić zagrożenie nawet wtedy, gdy wydają się uśpione.

Naukowcy biorący udział w badaniu podkreślają, że skala erupcji Santorynu w 726 r. była prawdopodobnie podobna do rekordowej erupcji wulkanu Tonga w 2022 r. To porównanie ukazuje skalę i potencjalne konsekwencje takich wydarzeń.

Odkrycie dotyczące erupcji wulkanu Santorini sprzed ponad 1300 lat jest ważnym przypomnieniem o potędze i nieprzewidywalności natury. Badając przeszłe erupcje i ich skutki, naukowcy mogą uzyskać cenne informacje na temat zachowania się wulkanów, co pozwoli na lepsze przygotowanie się na przyszłe zagrożenia związane z aktywnością wulkaniczną.